ਕਹਾਣੀ
ਭਾਗ ਦੂਜਾ
ਲੜੀ ਜੋੜਨ ਲਈ ਭਾਗ ਪਹਿਲਾ ਉਪਰਲੀ ਪੋਸਟ ਜ਼ਰੂਰ ਪੜ੍ਹੋ ਜੀ।
-----
ਸੀਮਾ ਨੂੰ ਵੀ ਕੋਈ ਹੋਰ ਰਾਹ ਨਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਿਹਾ।ਤੇ ਦੋਨਾਂ ਨੇ ਦਿਲ ਤੇ ਪੱਥਰ ਰੱਖ ਕੇ ਭਵਿੱਖ ਲਈ ਆਪਣਾ ਨਵਾਂ ਰਾਹ ਉਲੀਕ ਲਿਆ।ਦ੍ਰਿੜ੍ਹਤਾ ਨਾਲ ਉਸਤੇ ਤੁਰਨ ਲੱਗੇ।ਦਿਲ ਲਾ ਕੇ ਇਮਤਿਹਾਨ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਕਰਨ ਲੱਗੇ।ਜੀ.ਸੀ.ਐਸ.ਸੀ ਦਾ ਇਮਤਿਹਾਨ ਹੋਇਆ। ਨਤੀਜਾ ਦੋ ਮਹੀਨਿਆਂ ਨੂੰ ਆਉਣਾ ਸੀ।ਸੀਮਾ ਤੇ ਰਘਬੀਰ ਇਹ ਸਮਾਂ ਵਿਹਲੇ ਸਨ।ਸੀਮਾ ਦੀ ਮੰਮ ਨੇ ਪੰਜਾਬ ਜਾਣ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਕਰ ਲਈ।ਉਸਦੇ ਭਤੀਜੇ ਦਾ ਵਿਆਹ ਸੀ।ਉਸਨੇ ਸੀਮਾ ਨੂੰ ਵੀ ਨਾਲ ਜਾਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਕਰ ਲਿਆ।
..................
“ਵਿਹਲੀ ਹੀ ਹੈਂ ਹੁਣ ਦੋ ਮਹੀਨੇ।ਚੱਲ ਮੇਰੇ ਨਾਲ,ਤੇਰੀਆਂ ਛੁੱਟੀਆਂ ਮਨਾ ਹੋ ਜਾਣਗੀਆਂ।ਬਥੇਰਾ ਮੱਥਾ ਮਾਰਿਆ ਕਿਤਾਬਾਂ ਨਾਲ ਇਮਤਿਹਾਨਾਂ ਵੇਲੇ।ਜ਼ਰਾ ਸਾਹ ਜਿਹਾ ਆ ਜੂ ਗਾ।”ਸੀਮਾ ਦੀ ਮਾਂ ਉਸਤੇ ਖ਼ੁਸ਼ ਸੀ ਕਿ ਸੀਮਾ ਨੇ ਰਘਬੀਰ ਨੂੰ ਮਿਲਣਾ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਸੀਮਾ ਵੀ ਝੱਟ ਤਿਆਰ ਹੋ ਗਈ।ਇਹ ਵਿਹਲਾ ਸਮਾਂ ਸੀ ਤੇ ਉਸਨੇ ਵੀ ਹੋਰ ਕੀ ਕਰਨਾ ਸੀ।
-----
ਪੰਜਾਬ ਪਹੁੰਚੇ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਬਹੁਤ ਆਉ ਭਗਤ ਹੋਈ। ਸੀਮਾ ਇਸ ਤੇ ਹੈਰਾਨ ਵੀ ਸੀ।ਕਿ ਪੰਜਾਬ ਤਾਂ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਆਏ ਹੀ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ਤੇ ਇਹ ਸਾਰੇ ਤਰਦੱਦ ਕਾਹਦੇ ਲਈ ਕੀਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।ਵਿਆਹ ‘ਚ ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਦੀ ਬੜਾ ਆਦਰ ਹੋਇਆ।ਮੰਮ ਨੇ ਲੱਖ ਰੁਪਈਆ ਵਿਆਹ ਲਈ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।ਉਸਦੇ ਭਰਾ ਭਰਜਾਈ ਨੇ ਨਾਂਹ ਨਾਂਹ ਕਰਦਿਆਂ ਮਸਾਂ ਗੁੱਠੀ ਫੜੀ ਸੀ।ਵਿਆਹ ‘ਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਰਜਵੀਂ ਪੁੱਛ-ਪੜਤਾਲ ਰਹੀ।ਤੇ ਵਿਆਹ ਦੀਆਂ ਰੌਣਕਾਂ ‘ਚ ਹੀ ਇੱਕ ਦੂਰ ਦੀ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਨੇ ਸੀਮਾ ਨੂੰ ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਕੋਲੋਂ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤ ਲਈ ਮੰਗ ਲਿਆ।ਇਨ੍ਹਾਂ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਦਾ ਚੰਗਾ ਤਕੜਾ ਘਰ ਸੀ। ਸ਼ਹਿਰ ‘ਚ ਚੰਗੀ ਇੱਜ਼ਤ ਮਾਣ ਬਣਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ।ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਬੀ.ਏ ‘ਚ ਪੜ੍ਹਦਾ ਸੀ।ਬਹੁਤਾ ਸੋਹਣਾ-ਸੁਨੱਖਾ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਰ ਫੇਰ ਵੀ ਫਬਦਾ ਸੀ।ਰੰਗ ਭਾਵੇਂ ਸਾਂਵਲਾ ਸੀ ਪਰ ਨੈਣ ਨਕਸ਼ ਤਿੱਖੇ ਸਨ।ਕੱਦ ਵੀ ਦਰਮਿਆਨਾ ਜਿਹਾ ਹੀ ਸੀ ਪਰ ਠੀਕ ਹੀ ਸੀ।ਸੀਮਾ ਦੀ ਮਾਂ ਨੇ ਝੱਟ ‘ਹਾਂ’ ‘ਚ ਸਿਰ ਹਿਲਾ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਉਸਨੇ ਨਾਲ ਹੀ ਸੀਮਾ ਨੂੰ ਵੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਨੂੰ ਗਹੁ ਨਾਲ ਵੇਖ ਲੈਣ ਲਈ ਹਦਾਇਤ ਕਰ ਦਿੱਤੀ।
...........
“ਇਹ ਤੂੰ ਕੀ ਕਹਿ ਰਹੀ ਹੈਂ ਮੰਮ। ਮੈਂ ਹਾਲੀ ਵਿਆਹ ਨਹੀਂ ਕਰਾਉਣਾ?”
............
“ਤੈਨੂੰ ਵਿਆਹ ਨੂੰ ਹੁਣੇ ਹੀ ਕੌਣ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ।ਹਾਲੇ ਤਾਂ ਸਿਰਫ ਮੰਗਣੀ ਹੀ ਕਰਾਂਗੇ।”
..........
“ਫੇਰ ਇਸ ਮੰਗਣੀ ਦਾ ਕੀ ਮਤਲਬ ਹੋਇਆ?”ਸੀਮਾ ਨੇ ਗ਼ੁੱਸੇ ਜਿਹੇ ਨਾਲ ਕਿਹਾ।
..........
“ਤੂੰ ਬੋਲਣ ਬਹੁਤ ਲੱਗ ਪਈ ਹੈਂ ਸੀਮਾ?” ਮਾਂ ਨੇ ਘੂਰੀ ਵੱਟੀ।
...........
“ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਜਾਹ ਤੂੰ ਤੇ ਸੀਮਾ ਪਿਲਚਰ ਵੇਖ ਆਓ।”ਕੋਲੇ ਸੋਫੇ ਤੇ ਬੈਠੇ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਨੂੰ ਸੀਮਾ ਦੀ ਮਾਂ ਨੇ ਹਰੀ ਝੰਡੀ ਹਿਲਾਈ।
............
“ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਵੇਖਣੀ ਕੋਈ ਪਿਕਚਰ।” ਸੀਮਾ ਅੜ ਗਈ।
-----
ਨਾਂਹ ਨਾਂਹ ਕਰਦੀ ਨੂੰ ਮੱਲੋ।ਮੱਲੀ ਸਾਰੇ ਇਕੱਠੇ ਹੋਏ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਨੇ ਕਹਿ ਕਹਾ ਕੇ ਸੀਮਾ ਨੂੰ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਨਾਲ ਸਿਨਮੇ ਨੂੰ ਤੋਰ ਦਿੱਤਾ।ਸੀਮਾ ਤਲਖ਼ੀ ਪਈ ਸੀ।ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦੀ ਨੀਅਤ ਤੇ ਵੀ ਸ਼ੱਕ ਹੋਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ਸੀ, ਕਿ ਸ਼ਾਇਦ ਉਸਦਾ ਵਿਆਹ ਕਰਨ ਲਈ ਹੀ ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਉਸਨੂੰ ਪੰਜਾਬ ਲੈ ਕੇ ਆਈ ਹੈ।ਇਨ੍ਹਾਂ ਸੋਚਾਂ ‘ਚ ਖੁੱਭੀ ਨੇ ਰਾਹ ‘ਚ ਜਾਂਦਿਆਂ ਹੀ ਆਪਣਾ ਮਨ ਬਣਾ ਲਿਆ ਕਿ ਉਹ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਬਾਰੇ ਸਾਰਾ ਕੁੱਝ ਵਿਸਥਾਰ ‘ਚ ਦੱਸ ਦੇਵੇਗੀ।
............
“ਵੇਖ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ-ਆਪਣਾ ਵਿਆਹ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ।”
.............
“ਕਿਉਂ---?”ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਦੇ ਜਿਵੇਂ ਵੱਖੀ ‘ਚ ਵੱਜੀ ਹੋਵੇ ਉਸ ਤ੍ਰਭਕਦਿਆਂ ਹੈਰਾਨੀ ਜਿਹੀ ਨਾਲ ਕਿਹਾ।
........
“ਮੈਂ ਹਾਲੇ ਵਿਆਹ ਨਹੀਂ ਕਰਾਉਣਾ।ਮੈਂ ਹਾਲੇ ਹੋਰ ਪੜ੍ਹਨਾ।ਪੜ੍ਹਾਈ ਖ਼ਤਮ ਹੋਣ ਤੇ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਾਉਣੈ।ਅਸੀਂ ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਹੀ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦੇ ਹਾਂ।”
........
ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਸੁਣ ਕੇ ਹੈਰਾਨੀ ‘ਚ ਲਪੇਟਿਆ ਗਿਆ ਤੇ ਗ਼ੁੱਸੇ ‘ਚ ਬੋਲਿਆ, “ਫੇਰ ਇਹ ਨਾਟਕ ਕਾਹਦੇ ਲਈ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈਂ?”
............
“ਮੈਂ ਕੋਈ ਨਾਟਕ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ।ਮੇਰੀ ਮੰਮ ਨੂੰ ਸਾਰਾ ਪਤਾ।ਉਹ ਫੇਰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਮੰਨਦੀ ਤੇ ਮੱਲੋ-ਮੱਲੀ ਮੈਨੂੰ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਫਿਲਮ ਵੇਖਣ ਤੋਰ ਦਿੱਤਾ।ਮੈਂ ਕਦੋਂ ਆਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸਾਂ।”ਤੇ ਉਹ ਬਿਨਾ ਸਿਨੇਮਾ ਹਾਲ ਦੇ ਅੰਦਰ ਗਿਆਂ ਵਾਪਸ ਪਰਤ ਆਏ।ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਗ਼ੁੱਸੇ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਪਿਆ ਸੀ।ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਨੇ ਸਾਰੀ ਕਹਾਣੀ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦੇ ਕੰਨੀਂ ਜਾ ਪਾਈ ਤੇ ਉਸ ਕੋਲੋਂ ਤੁਰਦੀ ਤੁਰਦੀ ਸੀਮਾ ਦੀ ਮਾਂ ਦੇ ਵੀ ਕੰਨਾਂ ‘ਚ ਜਾ ਰੜਕੀ।ਉਸਦੇ ਤਾਂ ਪੈਰਾਂ ਥਲਿਉਂ ਤਾਂ ਜਿਵੇਂ ਧਰਤੀ ਹੀ ਖਿੱਚੀ ਗਈ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।ਸਾਰੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ‘ਚ ਉਸਦੀ ਤਾਂ ਬਦਨਾਮੀ ਹੋ ਜਾਣੀ ਹੈ।ਉਹ ਇਹ ਕਿਵੇਂ ਸਹਾਰ ਸਕਦੀ ਸੀ।
...........
“ਸੀਮਾ ਤਾਂ ਐਵੇਂ ਹੀ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ।ਵਲੈਤ ‘ਚ ਨਾਲ ਪੜ੍ਹਦਿਆਂ ਨੂੰ ਫਰਿੰਡ ਹੀ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ।ਖੁੱਲ੍ਹ ਹੈ ਨਾ।ਵੈਸੇ ਇਹੋ ਜਿਹੀ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ।ਦੂਜਾ ਜਿਸਦੀ ਇਹ ਗੱਲ ਕਰਦੀ ਆ ਉਹ ਤਾਂ ਮੁੰਡਾ ਵੀ ਜੱਟਾਂ ਦਾ ਹੈ।ਉਸ ਨਾਲ ਇਸਦਾ ਵਿਆਹ ਕਿਵੇਂ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ?”
-----
ਇਹੋ ਜਹੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਕਰਾ ਸੀਮਾ ਦੀ ਮਾਂ ਨੇ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਦੇ ਮਾਪਿਆਂ ਨੂੰ ਮਨਾ ਲਿਆ।ਇਸ ‘ਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਅਪਣਾ ਸੁਆਰਥ ਵੀ ਸੀ ਕਿ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਕਿਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬਾਹਰ ਚਲਾ ਜਾਵੇ।ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਨੇ ਵੀ ਵਲੈਤ ਜਾਣ ਦੇ ਲਾਲਚ ‘ਚ ਸੀਮਾ ਦੀ ਮਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਤੇ ਯਕੀਨ ਕਰ ਲਿਆ।ਸੀਮਾ ਕਲਪ ਕੇ ਰਹਿ ਗਈ। ਉਸਦੀ ਇੱਕ ਵੀ ਸੁਣੀ ਨਾ ਗਈ।ਉਹ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰਹੀ ਕਿ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਬਾਰੇ ਸਾਰਾ ਕੁੱਖ ਦਸਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਵੀ ਉਹ ਉਸ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਾਉਣ ਲਈ ਰਾਜ਼ੀ ਹੈ, ਇਸਦਾ ਕੀ ਕਾਰਨ ਹੈ?”ਸੀਮਾ ਸਮਾਜੀ ਹੇਰਾ ਫੇਰੀਆਂ ਤੋਂ ਅਣਜਾਣ ਸੀ।ਉਹ ਤਾਂ ਸੁੱਚੇ ਸਵੱਛ ਸੁਪਨੇ ‘ਚ ਮਹਿਕਣ ਵਾਲਾ ਫੁੱਲ ਸੀ।ਉਸਨੂੰ ਕੀ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਵਰਗੇ ਲੋਕ ਗੰਢਾਂ-ਤੁੱਪਾਂ ਕਿਵੇਂ ਕਰਦੇ ਹਨ।ਹੈਰਾਨੀ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਉਹ ਖਿਝੀ ਵੀ ਪਈ ਸੀ।
-----
ਸੀਮਾ ਦਾ ਮੰਗਣਾ ਬੜਿਆਂ ਜਸ਼ਨਾਂ ਨਾਲ ਹੋਇਆ।ਨਾਂਹ ਨਾਂਹ ਕਰਦੀ ਦੇ ਗਲ ‘ਚ ਰੱਸਾ ਕੱਸ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ।ਰੋਂਦੀ ਕੁਰਲਾਂਦੀ ਨੂੰ ਇੱਕ ਗਹਿਰ ਗੰਭੀਰ ਬੰਧਨ ਦੇ ਧਾਗੇ ਨਾਲ ਨੂੜ ਦਿੱਤਾ।ਤੇ ਹਾਸਿਆਂ ‘ਚ ਖਿਲਰੀ ਸੀਮਾ ਦੀ ਮਾਂ ਸੀਮਾ ਨੂੰ ਵਲੈਤ ਲਈ ਦਿਲੀਉਂ ਆ ਚੜ੍ਹੀ।ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਦੇ ਮਾਂ ਪਿਉ ਕਿਹੜੀਆਂ ਕੱਚੀਆਂ ਗੋਲੀਆਂ ਖੇਡੇ ਹੋਏ ਸਨ।ਜਹਾਜ਼ੇ ਚੜ੍ਹਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਸੀਮਾ ਵਲੋਂ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਾਉਣ ਦੇ ਸਾਰੇ ਕਾਗ਼ਜ਼ ਮੁਕੰਮਲ ਕਰਕੇ ਹੀ ਸੀਮਾ ਨੂੰ ਤੋਰਨ ਲਈ ਰਾਜ਼ੀ ਹੋਏ ਸਨ।ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਡਰ ਸੀ ਕਿ ਕੀ ਪਤਾ ਕੁੜੀ ਕਦੋਂ ਗੂਠਾ ਵਿਖਾ ਦਏ।ਸੀਮਾ ਨੇ ਆਪਣੀ ਕੋਈ ਪੇਛ ਨਾ ਜਾਂਦੀ ਵੇਕ ਕੇ ਸਾਰੇ ਹਥਿਆਰ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤੇ। ਕਿੰਨਾ ਕੁ ਚਿਰ ਮਾਂ ਨਾਲ ਖਹਿਬੜਦੀ ਰਹਿੰਦੀ।ਮੰਮ ਨੇ ਪੱਕਾ ਮਨ ਬਣਾਇਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਬਾਰੇ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦੇ ਮਨ ‘ਚ ਜੋ ਕੁਝ ਆ ਗਿਆ ਉਹ ਕਰਕੇ ਹੀ ਹਟੇਗੀ।ਸੋਈ ਜਿੱਥੇ ਮਾਂ ਨੇ ਕਿਹਾ ਦਸਤਖ਼ਤ ਕਰ ਦਿੱਤੇ।ਜਿੱਥੇ ਨੂੰ ਤੋਰੀ ਉੱਥੇ ਨੂੰ ਤੁਰ ਪਈ।
-----
ਵਲੈਤ ਪਹੁੰਚਣ ਤੱਕ ਉਹ ਪੂਰੀ ਦੀ ਪੂਰੀ ਬਦਲ ਚੁੱਕੀ ਸੀ।ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਨਾਲ ਕਈ ਰਾਤਾਂ ਇੱਕਲਿਆਂ ਵੀ ਲੰਘਾ ਆਈ ਸੀ।ਸੀਮਾ ਦੀ ਮਾਂ ਦੀ ਸਹਿਮਤੀ ਨਾਲ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਨੂੰ ਘਮਾਉਣ ਫਿਰਾਉਣ ਚੰਦੀਗੜ੍ਹ,ਪੰਜੌਰ ਗਾਰਡਨ ਲੈ ਗਿਆ ਸੀ।ਮਾਂ ਦੀ ਸਹਿਮਤੀ ਤਾਂ ਕੀ ਸਗੋਂ ਇਹ ਉਸਦੀ ਹੀ ਤਜਵੀਜ਼ ਸੀ।ਸੀਮਾ ਨੇ ਹੁਣ ਅੜਨਾ ਛੱਡਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ।ਉਹ ਜਿਵੇਂ ਮਾਂ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਰਨ ਲਈ ਰਾਜ਼ੀ ਹੋ ਗਈ।ਉਸਨੂੰ ਕੀ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਇਸ ਸਾਰੇ ਪਿੱਛੇ ਇੱਕ ਵਿਸ਼ਾਲ ਪਲੈਨ ਹੈ।ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਦੀ ਮਾਂ ਨੇ ਸੀਮਾ ਦੀ ਮਾਂ ਨਾਲ ਮਿਲ ਕੇ ਇਹ ਸਕੀਮ ਬਣਾ ਲਈ ਸੀ ਕਿ ਜੇ ਮੁੰਡਾ ਕੁੜੀ ਇਕੱਠੇ ਸਮਾਂ ਬਿਤਾਉਣਗੇ ਤੇ ਆਂਪੇ ਹੀ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਨੇੜੇ ਹੋ ਜਾਣਗੇ।ਸੀਮਾ ਵੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਵੱਲ ਸ਼ਾਇਦ ਇਵੇਂ ਨਿੱਘੀ ਹੋ ਤੁਰੇ।ਤੇ ਹੋਇਆ ਵੀ ਇਵੇਂ ਹੀ।ਚੰਡੀਗੜ੍ਹੋਂ ਉਹ ਪਿੰਜੌਰ ਗਾਰਡਨ ਵੇਖਣ ਗਏ। ਸੀਮਾ ਨੂੰ ਪਿੰਜੌਰ ਗਾਰਡਨ ਬਹੁਤ ਪਸੰਦ ਆਇਆ।ਤੇ ਉਹ ਰਾਤ ਉੱਥੇ ਹੀ ਠਹਿਰ ਗਏ।ਜਵਾਨੀ ਦਾ ਤੱਤਾ ਖ਼ੂਨ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਦੀਆਂ ਬਾਹਵਾਂ ‘ਚ ਜਾ ਸਿਮਟਿਆ।ਤੇ ਸੀਮਾ ਅਣਜਾਣਪੁਣੇ ‘ਚ ਹੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਦੀ ਅੱਗ ‘ਚ ਆਪ ਵੀ ਝੁਲਸੀ ਗਈ।
------
ਸੀਮਾ ਦੇ ਵਲੈਤ ਪਹੁੰਚਣ ‘ਤੇ ਰਘਬੀਰ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਤਾਂ ਉਹ ਕਲਪ ਕੇ ਰਹਿ ਗਿਆ।ਉਸਦੇ ਉਲੀਕੇ ਸੁਪਨਿਆਂ ਦੀ ਆਹੂਤੀ ਚਾੜ੍ਹ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਸੀ।ਸੀਮਾ ਨੂੰ ਮਿਲ ਕੇ ਜਦੋਂ ਰੋਸਾ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਸੀਮਾ ਖ਼ਾਮੋਸ਼ੀ ਦੀ ਬੁੱਕਲ ਮਾਰ ਗਈ।ਕੁਝ ਵੀ ਨਾ ਬੋਲੀ।ਹੰਝੂਆਂ ਰਾਹੀਂ ਆਪਣੀ ਬੇਵਸੀ ਦਰਸਾਉਂਦੀ ਰਹੀ ਜਿਸ ਨੂੰ ਰਘਬੀਰ ਸਮਝ ਨਾ ਸਕਿਆ।ਰਘਬੀਰ ਉਦਾਸਿਆ ਗਿਆ।ਭਵਿੱਖ ਦੇ ਪੈਂਡਿਆਂ ਤੇ ਹਾਸਿਆਂ ਦੀਆਂ ਵਾਢੀਆਂ ਲਈ ਬੀਜੇ ਸਾਰੇ ਫੁੱਲ ਪੱਤਝੜ੍ਹਾਂ ਦੀ ਬੁੱਕਲ ‘ਚ ਸਮੇਟੇ ਗਏ।ਅੱਲੜ੍ਹ ਪਲਾਂ ਦੀ ਮੁਹੱਬਤ ਸਿਸਕੀਏਂ ਹੋ ਤੁਰੀ।ਸੀਮਾ ਲਈ ਨਫ਼ਰਤ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਪਰ ਉਹ ਹਿਰਖਿਆ ਗਿਆ ਸੀ।ਨਤੀਜੇ ਆ ਗਏ ਸਨ।ਉਸਨੇ ਦਿਲ ਤੇ ਪੱਥਰ ਰੱਖ ਲਿਆ।ਦਿਲ ਲਾ ਕੇ ਪੜ੍ਹਾਈ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ। ਏ. ਲੈਵਲ ਕੀਤਾ ਤੇ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਚਲੇ ਗਿਆ।ਤਿੰਨਾ ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਡਿਗਰੀ ‘ਚੋਂ ਹਾਲੇ ਪਹਿਲਾ ਸਾਲ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਮੁੱਕਿਆ ਕਿ ਉਸਦਾ ਪਿਉ ਸਟਰੋਕ ਹੋਣ ਨਾਲ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਤੋਂ ਆਰੀ ਹੋ ਗਿਆ। ਬਚ ਤਾਂ ਗਿਆ ਪਰ ਨਿਕੰਮਾ ਹੋ ਗਿਆ।ਪਿਛਲੇ ਵੀਹਾਂ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਜਿਹੜੀ ਗਰੌਸਰੀ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਉਸਨੂੰ ਜੰਦਰਾ ਲੱਗ ਗਿਆ।ਦੁਕਾਨ ਵੀ ਕੋਈ ਬਹੁਤੀ ਆਮਦਨ ਵਾਲੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਕੋਈ ਕਾਮਾ ਰੱਖ ਕੇ ਚਲਾਈ ਜਾ ਸਕਦੀ।ਤੇ ਰਘਬੀਰ ਨੂੰ ਹੋਰ ਕੋਈ ਚਾਰਾ ਨਾ ਚਲਦਾ ਹੋਣ ਤੇ ਪੜ੍ਹਾਈ ਵਿਚਕਾਰੇ ਛਡ ਕੇ ਦੁਕਾਨ ਦਾ ਸਾਰਾ ਕੰਮ ਸੰਭਾਲਣਾ ਪਿਆ।ਵੱਡੀ ਭੈਣ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਤੋਂ ਡਿਗਰੀ ਕਰਕੇ ਪਰਤੀ ਤਾਂ ਨਾਲ ਹੀ ਗੁਜਰਾਤੀ ਮੁੰਡੇ ਨਾਲ ਸਬੰਧ ਵੀ ਜੋੜ ਲਿਆਈ।ਮਾਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਤਾਂ ਉਹ ਸਿਰ ਫੜ ਕੇ ਬਹਿ ਗਈ। ਉਸਨੇ ਤਾਂ ਕਈਆਂ ਨਾਲ ਅੱਟੀ-ਸੱਟੀ ਲਾਈ ਹੋਈ ਸੀ।ਮਾਂ ਨੇ ਜਦੋਂ ਕੁਝ ਕਿਹਾ ਤਾਂ ਕੁੜੀ ਆਪ-ਹੁਦਰੀ ਹੋ ਤੁਰੀ।ਪਿਉ ਕੁਝ ਕਹਿਣ ਵਾਲੀ ਹਾਲਤ ‘ਚ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ।ਰਘਬੀਰ ਨੇ ਵੀ ਜਦੋਂ ਗੁਜਰਾਤੀ ਮੁੰਡੇ ਨਾਲ ਰਿਸ਼ਤਾ ਤੋੜਨ ਲਈ ਕਿਹਾ ਤਾਂ ਉਹ ਝਈ ਲੈ ਕੇ ਪਈ।
..........
“ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੀ ਕਿਸੇ ਦੀ ਸਲਾਹ ਨਹੀਂ ਪੁੱਛੀ, ਆਪਣੀ ਮਰਜ਼ੀ ਦੱਸੀ ਹੈ।ਮਨਜ਼ੂਰ ਹੈ ਤਾਂ ਠੀਕ ਹੈ,ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਇਰਾਦਾ ਬਣਾ ਚੁੱਕੀ ਹਾਂ ਤੇ ਇਹ ਬਦਲਿਆ ਨਹੀਂ ਜਾਣਾ।”ਰਘਬੀਰ ਨੇ ਮਾਂ ਨੂੰ ਸਮਝਾ ਬੁਝਾ ਕੇ ਉਸਦੀ ਸਹਿਮਤੀ ‘ਚ ਹਾਂ ਰਲਾ ਦਿੱਤੀ।ਰਘਬੀਰ ਲਈ ਨਿੱਤ ਨਵੀਂ ਮੁਸ਼ਕਲ ਆ ਖੜ੍ਹੀ ਹੁੰਦੀ।ਪਿਓ ਨੂੰ ਇੱਕ ਹੋਰ ਅਟੈਕ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਉਹ ਬਚ ਨਾ ਸਕਿਆ। ਘਰ ਦੀ ਸਾਰੀ ਜ਼ੁੰਮੇਵਾਰੀ ਕੱਚੀ ਉਮਰ ਦੇ ਮੋਢਿਆਂ ਤੇ ਆ ਪਈ। ਸਿਰਫ਼ ਘਰ ਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਦੁਕਾਨ ਦਾ ਵੀ ਸਾਰਾ ਕੰਮ ਉਸਨੂੰ ਹੀ ਕਰਨਾ ਪੈ ਰਿਹਾ ਸੀ।
..........
ਰਘਬੀਰ ਦੀ ਮਾਂ ਫਿਕਰਾਂ ‘ਚ ਪਰੁੰਨੀ ਗਈ। ਉਸਨੂੰ ਪੁੱਤ ਦੀਆਂ ਜ਼ੁੰਮੇਵਾਰੀਆਂ ਨੇ ਹੋਰ ਵੀ ਤੜਫ਼ਾਇਆ ਤੇ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਮਨ ‘ਚ ਰਘਬੀਰ ਦਾ ਵਿਆਹ ਕਰਨ ਦੀ ਸੋਚ ਲਈ।
-----
ਸੀਮਾ ਦੇ ਉਸਤੋਂ ਪਾਸੇ ਹੋਣ ਮਗਰੋਂ ਉਸਦੀਆਂ ਬਹੁਤੀਆਂ ਖ਼ਾਹਸ਼ਾਂ ਵੀ ਸੂਲੀ ਟੰਗੀਆਂ ਗਈਆਂ ਸਨ।ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਮਕੱਦਰ ਮੌਤ ਹੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਤੇ ਉਹ ਸਾਰੀਆਂ ਆਪੇ ਹੀ ਆਪਣਾ ਗਲਾ ਘੁੱਟ ਕੇ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਫਾਂਸੀ ਚੜ੍ਹ ਗਈਆਂ।ਤੇ ਮਸਾਂ ਵੀਹਾਂ ਨੂੰ ਢੁੱਕੇ ਰਘਬੀਰ ਨੂੰ ਮਾਂ ਦੀਆਂ ਲੇਲ੍ਹੜੀਆਂ ਕੱਢਦੀਆਂ ਅਰਜੋਈਆਂ ਨੇ ਵਿਆਹ ਕਰਾਉਣ ਲਈ ‘ਹਾਂ’ ‘ਚ ਸਿਰ ਹਿਲਾ ਲਿਆ।
.....
“ਜੇ ਚੰਗੇ ਘਰਾਣੇ ਦੀ ਹੋਈ ਤਾਂ ਪੁੱਤ ਤੇਰਾ ਤੇਰੇ ਕੰਮਾਂ ‘ਚ ਹੱਥ ਵਟਾਊ ਤੇ ਤੂੰ ਰਤਾ ਸੌਖਾ ਹੋ ਜਾਵੇਂਗਾ।”
-----
ਰਘਬੀਰ ਦਾ ਵਿਆਹ ਹੋ ਗਿਆ।ਕੁਲਵੀਰ ਆਈ।ਉਹ ਰਤਾ ਕੁ ਪਰਚ ਗਿਆ।ਕੁਲਵੀਰ ਬੜੇ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਘਰੋਂ ਆਈ ਸੀ।ਦੋ ਭਰਾਵਾਂ ਦੀ ਇੱਕੋ-ਇੱਕ ਭੈਣ।ਪਰਿਵਾਰ ਦਾ ਚੰਗਾ ਕਾਰੋਬਾਰ।ਹਰ ਗੱਲ ‘ਚ ਮਨ ਆਈ ਕਰਨ ਦੀ ਆਦੀ।ਰਘਬੀਰ ਦੇ ਘਰ ਦੇ ਸਾਦੇ ਜਹੇ ਮਾਹੌਲ ‘ਚ ਤਾਂ ਉਹ ਮਹੀਨੇ ‘ਚ ਹੀ ਉਕਤਾਅ ਗਈ।ਦੁਕਾਨ ਤੇ ਇੱਕ ਦੋ ਵਾਰ ਗਈ ਤੇ ਉੱਥੇ ਕਿਸੇ ਕਿਸਮ ਦੀ ਮਦਦ ਕਰਨ ਤੋਂ ਸਿਰ ਫੇਰ ਦਿੱਤਾ।ਉੱਧਰ ਰਘਬੀਰ ਦਾ ਗਰੌਸਰੀ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਤੇ ਸੱਤੇ ਦਿਨ ਬਾਰਾਂ ਘੰਟੇ ਦਾ ਕੰਮ।ਵੱਡੀਆਂ ਸੁਪਰਮਾਰਕਿਟਾਂ ਨੇ ਕੌਰਨਰ ਸ਼ੌਪਾਂ ਦੀ ਤਾਂ ਜਿਵੇਂ ਬਸ ਹੀ ਕਰਾ ਦਿੱਤੀ ਸੀ।ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਖੜ੍ਹੀ ਲੱਤੇ। ਦੁਕਾਨ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਕੈਸ਼ ਐਂਡ ਕੈਰੀ ਸਾਮਾਨ ਲੈਣ ਜਾਣਾ। ਉਹ ਤਾਂ ਮਸਾਂ ਰਾਤ ਦੇ ਦਸ ਵਜੇ ਵਿਹਲਾ ਹੁੰਦਾ।ਸਾਰੇ ਦਿਨ ਦਾ ਥੱਕਿਆ ਟੁੱਟਾ ਘਰ ਆਉਂਦਾ, ਰੋਟੀ ਖਾਂਦਾ ਤੇ ਬਿਸਤਰੇ
‘ਚ ਜਾ ਵੜਦਾ।ਕੁਲਵੀਰ ਲਈ ਉਸ ਕੋਲ ਕੋਈ ਸਮਾ ਨਹੀਂ ਸੀ।ਕੁਲਵੀਰ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਵਿਹਲੀ ਘਰੇ ਅੱਡੀਆਂ ਕੂਚਦੀ ਤੇ ਬਣ ਤਣ ਕੇ ਬੈਠੀ ਰਹਿੰਦੀ।ਰਘਬੀਰ ਦੀ ਮਾਂ ਜੋ ਕੁਝ ਕਹਿੰਦੀ ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ ਵੀ ਰੁੱਖਾ ਹੀ ਬੋਲਦੀ। ਛੜੱਪੇ ਮਾਰਨ ਗਿੱਝੀਆਂ ਹਰਨੀਆਂ ਢਿੱਲੀ ਤੋਰ ਕਦੋਂ ਪਸੰਦ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ।ਤੇ ਚੌਂਹ ਮਹੀਨਿਆਂ ਦੇ ਅੰਦਰ ਅੰਦਰ ਹੀ ਆਪਣਾ ਅਟੈਚੀ ਪਿਉ ਦੇ ਘਰ ਜਾ ਟਿਕਾਇਆ।
-----
“ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਗਵਾਰਾਂ ‘ਚ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਸਕਦੀ।ਨਾ ਖਾਣ ਦਾ ਚੱਜ ਨਾ ਪਹਿਨਣ ਦਾ, ਬਸ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਕੰਮ ਹੀ ਕੰਮ।ਹੀ ਹੈਜ਼ ਨੋ ਟਾਈਮ ਫਾਰ ਮੀ।ਹਿਜ਼ ਸ਼ਾਪ ਇਜ਼ ਮੋਰ ਇੰਮਪੋਰਟੈਂਟ ਟੂ ਹਿੰਮ ਦੈਨ ਮੀ।” ਪਿਉ ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਨੇ ਬਥੇਰਾ ਸਮਝਾਇਆ।ਮਾਂ ਨੇ ਵੀ ਬਥੇਰੀ ਲੋਲੋ-ਪੋਪੋ ਕੀਤੀ।ਆਂਪਣੀ ਬਰਾਦਰੀ ‘ਚ ਨਮੋਸ਼ੀ ਹੋਣ ਦਾ ਵਾਸਤਾ ਵੀ ਪਾਇਆ।ਪਰ ਕੁਲਵੀਰ ਨੇ ਲੀਕ ਖਿੱਚ ਦਿੱਤੀ ਸੀ।ਰਘਬੀਰ ਨੇ ਕਈ ਵੇਰ ਟੈਲੀਫੂਨ ਵੀ ਕੀਤਾ ਪਰ ਉਹ ਟੱਸ ਤੋਂ ਮੱਸ ਨਾ ਹੋਈ।ਆਂਪਣੇ ਸੌਹਰੇ ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਵੀ ਮਿਲਿਆ।ਕੁਲਵੀਰ ਨੇ ਕਿਸੇ ਦੀ ਨਾ ਸੁਣੀ।ਉਹ ਰਘਬੀਰ ਤੋਂ ਪਾਸਾ ਵੱਟ ਗਈ।ਮਾਂ ਪਿਉ ਵੀ ਆਪਣੀ ਇੱਜ਼ਤ ਖ਼ਾਤਰਾਂ ਬਹੁਤਾ ਤੱਤਾ ਤੇ ਖਰਵਾਂ ਨਾ ਕਹਿੰਦੇ।ਆਪਣੀ ਧੀ ਦੀਆਂ ਆਂਦਤਾਂ ਦਾ ਉਸਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ।ਰਘਬੀਰ ਫੇਰ ਇਕੱਲਾ ਹੋ ਗਿਆ।ਨਮੋਸ਼ਿਆ ਗਿਆ।ਮਾਂ ਵੱਲ ਵੇਖਦਾ ਤਾਂ ਹੋਰ ਖੁਰਚਿਆ ਜਾਂਦਾ।ਭੈਣ ਨੂੰ ਉਸਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ‘ਚ ਕੋਈ ਦਿਲਚਸਪੀ ਨਹੀਂ ਸੀ।ਉਹ ਆਂਉਂਦੀ ਤਾਂ ਸਗੋਂ ਹੋਰ ਚੁਆਤੀਆਂ ਛੱਡ ਜਾਂਦੀ।ਕੁਲਵੀਰ ਨਾਲ ਵੀ ਉਸਦਾ ਕੋਈ ਮੇਲ ਮਿਲਾਪ ਨਹੀਂ ਸੀ।ਕੁਲਵੀਰ ਉਸਨੂੰ ਪਸੰਦ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ।
-----
ਤੇ ਇੱਕ ਐਤਵਾਰ ਦੁਕਾਨ ਚਾਰ ਵਜੇ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਘਰ ਨੂੰ ਪਰਤ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤੇ ਉਸਦਾ ਦਿਲ ਕੀਤਾ ਕਿ ਬਰਾਡਵੇਅ ਸ਼ਾਪਿੰਗ ਸੈਂਟਰ ਦਾ ਹੀ ਚੱਕਰ ਲਾਇਆ ਜਾਵੇ।ਜਿਸ ਤੇ ਆਇਆਂ ਹੁਣ ਉਸਨੂੰ ਕਿੰਨਾ ਹੀ ਚਿਰ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਆਪਣੀ ਵੈਨ ਪਾਰਕ ਕਰਕੇ ਹਾਲੀ ਸੈਂਟਰ ‘ਚ ਵੜਿਆ ਹੀ ਸੀ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਸੀਮਾ ਇੱਕ ਕਿਤਾਬਾਂ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਤੇ ਕੋਈ ਰਿਸਾਲਾ ਫਰੋਲਦੀ ਦਿਸੀ। ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਯੱਕੋ-ਤੱਕੀ ਜਹੀ ਹੀ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ ਤੇ ਫੇਰ ਹੌਸਲਾ ਕਰਕੇ ਉਸਦੇ ਕੋਲ ਜਾ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋਇਆ।
........
“ਹੈਲੋ---ਸੀਮਾ।”
...............
ਸੀਮਾ ਨੇ ਹੈਰਾਨ ਜਿਹੀ ਹੁੰਦਿਆਂ ਪਿਛਾਂਹ ਮੁੜ ਕੇ ਵੇਖਿਆ ਤਾਂ ਰਘਬੀਰ ਨੂੰ ਵੇਖਦਿਆਂ ਹੈਲੋ ਦਾ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ।
..............
“ਕੀ ਹਾਲ ਹੈ ਤੇਰਾ, ਸੀਮਾ?”
...........
“ਬੱਸ ਠੀਕ ਹੈ ---ਤੇਰਾ?”
.........
“ਤੇਰਾ ਨਹੀਂ, ਤੁਹਾਡਾ---।”ਰਘਬੀਰ ਕਹਿ ਕੇ ਪੇਤਲਾ ਜਿਹਾ ਮੁਸਕਰਾਇਆ।ਕੁਝ ਪੁਰਾਣਾ ਯਾਦ ਆ ਗਿਆ ਸੀ।ਸੀਮਾ ਵੀ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ‘ਚ ਮੁਸਕਰਾਈ।
...........
“ਲਿੱਟ ਅੱਸ ਹੈਵ ਏ ਕੱਪ ਆਫ ਟੀ ਐਂਡ ਕੈਚ ਅੱਪ ਵਿੱਦ ਦਾ ਗੌਸਿਪ।” ਕਹਿੰਦਿਆਂ ਸੀਮਾ ਕਿਤਾਬਾਂ ਵਾਲੀ ਦੁਕਾਨ ਦੇ ਨਾਲ ਲਗਦੀ ਕੌਫੀ ਸ਼ੋਪ ਨੂੰ ਹੋ ਤੁਰੀ।ਰਘਬੀਰ ਵੀ ਉਸਦੇ ਪਿੱਛੇ ਪਿੱਛੇ ਕੌਫੀ ਸ਼ੋਪ ਨੂੰ ਹੋ ਤੁਰਿਆ।
ਕੌਫੀ ਆਰਡਰ ਕਰਕੇ ਜਿਉਂ ਹੀ ਇੱਕ ਟੇਬਲ ਤੇ ਬੈਠੇ ਸੀਮਾ ਉਧੜਨ ਲੱਗੀ।
..............
“ਮੈਂ ਤੇ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਬਹੁਤਾ ਚਿਰ ਇਕੱਠੇ ਨਾ ਰਹਿ ਸਕੇ।ਉਸਤੋਂ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਸਦਾ ਕਾਣਤ ਜਿਹੀ ਹੀ ਆਉਂਦੀ ਰਹੀ।ਉਸਨੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਸਿਰਫ਼ ਵਲੈਤ ਆਉਣ ਲਈ ਹੀ ਕਰਾਇਆ ਸੀ।ਉਹ ਜਿਸ ਦਿਨ ਪੱਕਾ ਹੋ ਗਿਆ ਉਸਦਾ ਰਵੱਈਆ ਹੀ ਬਦਲ ਗਿਆ।ਤੇ ਇੱਕ ਦਿਨ ਅਸੀਂ ਏਨਾ ਲੜੇ ਕਿ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣਾ ਸਾਮਾਨ ਚੁੱਕ ਮੇਰੇ ਘਰੋਂ ਤੁਰਦਾ ਹੋਣ ਨੂੰ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ।ਫਲੈਟ ਤਾਂ ਮੈਂ ਹੀ ਲਿਆ ਸੀ। ਮੰਮ ਨੇ ਮੇਰੀ ਮਦਦ ਲੀਤੀ ਸੀ।ਕਿਸ਼ਤਾਂ ਵੀ ਮੈਂ ਹੀ ਭਰਦੀ ਸਾਂ।ਉਹ ਵੀ ਸ਼ਾਇਦ ਇਹੋ ਹੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ।ਮੈਂ ਉਸਦੀ ਕਦੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋ ਸਕਦੀ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਤੇਰੀ ਸਾਂ, ਰਘੂ।” ਕਹਿੰਦਿਆਂ ਸੀਮਾ ਨੇ ਇੱਕ ਡੂੰਘਾ ਹਉਕਾ ਲਿਆ ਤੇ ਮੇਜ਼ ਤੇ ਸੁੱਤਾ ਪਿਆ ਰਘਬੀਰ ਦਾ ਹੱਥ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ‘ਚ ਲੈ ਕੇ ਘੁੱਟ ਲਿਆ।
.............
“ਭਾਵੇਂ ਮੇਰਾ ਵਿਆਹ ਹੋ ਗਿਆ ਮੈਂ ਫੇਰ ਵੀ ਸਦਾ ਤੇਰੀ ਉਡੀਕ ਕੀਤੀ ਸੀ।ਉਹ ਵਿਆਹ ਮੇਰੀ ਮਰਜ਼ੀ ਨਹੀਂ ਮੇਰੀ ਮਜਬੂਰੀ ਸੀ।ਤੂੰ ਇਸ਼ਾਰਾ ਤਾਂ ਕਰਦਾ ਮੈਂ ਉਹ ਸਾਰੇ ਬੰਧਨ,ਉਹ ਸਾਰੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਤੋੜ ਦਿੰਦੀ।ਪਰ ਤੂੰ ਤਾਂ ਆਪ ਵਿਆਹ ਰਚਾਉਣ ਬਹਿ ਗਿਆ।ਮੈਂ ਤੇਰਾ ਇਸ਼ਾਰਾ ਉਡੀਕਦੀ ਰਹੀ, ਰਘੂ।ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਮੁਹੱਬਤ ਦੀ ਪੀਹੜੀ ਡਾਹ ਕੇ ਸਾਰੀ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਤੇਰੀ ਉਡੀਕ ਕੀਤੀ ਸੀ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਤੇਰਾ ਵਿਆਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋ ਗਿਆ।ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਆਸ ਸੀ ਕਿ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਆਵਾਜ਼ ਜ਼ਰੂਰ ਮਾਰੇਂਗਾ।ਤੇ ਜਿਸ ਦਿਨ ਤੇਰੀ ਜੰਞ ਚੜ੍ਹੀ ਸੀ ਰਘੂ, ਮੈਂ ਉਹ ਉਡੀਕਾਂ ਦੀ ਪੀਹੜੀ ਆਪਣੇ ਹੱਥੀਂ ਤੋੜ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। ਵਗਾਹ ਮਾਰੀ ਸੀ ਕਿਸਮਤ ਦੇ ਅੰਨ੍ਹੇ ਖੂਹ ‘ਚ ਤੇਰੀ ਉਡੀਕ।ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਕਲਪੀ ਸਾਂ ਓਸ ਦਿਨ।ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਿਆ ਤੂੰ ਮੇਰੀ ਉਡੀਕ ‘ਚ ਚੰਨ ਦਾ ਪੀਹੜਾ ਤੋੜ ਦਿੱਤਾ ਹੈ।” ਸੀਮਾ ਦੇ ਅੱਥਰੂ ਪਰਲ ਪਰਲ ਵਗੀ ਜਾ ਰਹੇ ਸਨ।
............
“ਨਹੀਂ ਸੀਮਾ---ਇਵੇਂ ਨਹੀਂ ਸੀ –ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਵਾਰ ਇਸ਼ਾਰਾ ਤਾਂ ਕਰਦੀ ਮੈਂ ਸਭ ਕੁਝ ਪਾਸੇ ਕਰਕੇ ਤੈਨੂੰ ਆਣ ਮਿਲਦਾ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਇਹ ਹੀ ਸਮਝਦਾ ਰਿਹਾਂ ਕਿ ਤੂੰ ਆਪਣੀ ਨਵੀਂ ਦੁਨੀਆ ‘ਚ ਸੰਤੁਸ਼ਟ ਹੈਂ।ਮੈਂ ਤਾਂ ਤੇਰਾ ਕਈ ਉਮਰਾਂ ਉਡੀਕ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ।ਪਰ ਤੇਰਾ ਵਿਆਹ ਮੇਰੀ ਮੁਹੱਬਤ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਅਪਣੱਤਾਂ ਖੁਰਚ ਗਿਆ ਸੀ। ਰਘਬੀਰ ਨੇ ਦਿਲ ਚੀਰਵਾਂ ਹਉਕਾ ਲਿਆ ਤੇ ਸੀਮਾ ਦਾ ਹੱਥ ਜ਼ੋਰ ਦੀ ਘੁੱਟ ਲਿਆ।
...........
“ਆ---ਹੁਣ ਇਕੱਠੇ ਹੋ ਚੱਲੀਏ।ਅਸੀਂ ਹਰ ਬੰਦਿਸ਼, ਹਰ ਮਜਬੂਰੀ ਤੋਂ ਸਰਖ਼ਰੂ ਆਂ ਹੁਣ।ਝੂਠੀ ਮਰਯਾਦਾ ਦੀਆਂ ਉੱਚੀਆਂ ਫਸੀਲਾਂ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਹੁਣ ਮਿੱਧ ਸਕਦੇ ਹਾਂ।ਰਘਬੀਰ ਨੇ ਲਲਚਾਈਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਨਾਲ ਸੀਮਾ ਨੂੰ ਵੇਖਿਆ।
.........
ਸੀਮਾ ਨੇ ਫੇਰ ਇੱਕ ਡੂੰਘਾ ਹਓਕਾ ਭਰਿਆ।
.............
“ਨਹੀਂ---ਬਹੁਤ ਦੇਰ ਹੋ ਗਈ ਹੈ ਹੁਣ ਰਘਬੀਰ।ਔਹ ਵੇਖ ਮੈਨੂੰ ਸੁਨੀਲ ਲੈਣ ਆ ਰਿਹੈ।ਮੈਂ ਤੇ ਸੁਨੀਲ ਪਿਛਲੇ ਛੇਆਂ ਮਹੀਨਿਆਂ ਤੋਂ ਇਕੱਠੇ ਰਹਿ ਰਹੇ ਹਾਂ। ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਦੇ ਜਾਣ ਮਗਰੋਂ ਸੁਨੀਲ ਨੇ ਹੀ ਮੈਨੂੰ ਸਾਂਭਿਆਂ ਸੀ।ਤੈਥੋਂ ਮਜਬੂਰੀ ਵੱਸ ਪਾਸੇ ਹੋ ਕੇ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਦੀਆਂ ਬਾਹਵਾਂ ‘ਚ ਸਿਮਟੀ ਸਾਂ ਪਰ ਉਸਨੇ ਜੋ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਵਿਹਾਰ ਕੀਤਾ ਮੈਨੂੰ ਤੋੜ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਫੇਰ ਸੁਨੀਲ ਨੇ ਹੀ ਮੈਨੂੰ ਮੁੜ ਪੈਰੀਂ ਖੜ੍ਹਾ ਕੀਤਾ।ਅਸੀਂ ਦੋ ਕਿਨਾਰੇ ਸਾਂ ਰਘੂ।ਨਾਲ ਨਾਲ ਤੁਰਨ ਲਈ ਲਲਚਾਉਂਦੇ ਰਹੇ। ਕੁਝ ਪਲ ਤੁਰੇ ਵੀ।ਇਹ ਮੇਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਰਾਸ ਨਾ ਆਇਆ।ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਦਰਿਆ ਤਾਂ ਵਗਦਾ ਹੀ ਰਹਿਣਾ ਹੈ ਪਰ ਸਾਡੇ ਮੁਕੱਦਰ ‘ਚ ਇਸਦੇ ਪਾਣੀਆਂ ‘ਚ ਖ਼ੁਰਨ ਦੀ ਬਜਾਏ ਹੋਰ ਕੁੱਝ ਨਹੀਂ ਬਚਿਆ।ਮੈਂ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਖੁਰਦੀ ਰਹਾਂਗੀ।”
.............
ਰਘਬੀਰ ਨੇ ਇੱਕ ਕਸੀਸ ਜਿਹੀ ਵੱਟੀ।ਇੱਕ ਨਜ਼ਰ ਨਾਲ ਉਸਨੇ ਸੁਨੀਲ ਨੂੰ ਵੇਖਿਆ ਤੇ ਬਿਨਾ ਕੁਝ ਕਿਹਾਂ ਕੌਫੀ ਸ਼ੌਪ ‘ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਗਿਆ। ਕੱਪਾਂ ‘ਚ ਪਈ ਕੌਫੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਮੁਹੱਬਤ ਵਾਂਗ ਸੀਤ ਹੋ ਗਈ ਸੀ।
*****
ਸਮਾਪਤ
No comments:
Post a Comment