ਅੱਗ ਦੀ ਨਦੀਭਾਗ ਦੂਜਾ
ਕਹਾਣੀ
ਦੂਸਰੇ ਦਿਨ ਉਹ ਹਸਪਤਾਲ ਜਾਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਥਾਣੇ ਪਹੁੰਚਿਆ।ਅੱਗੋਂ ਥਾਣੇਦਾਰ ਬਘੇਲ ਸਿੰਘ ਦੇ ਨਾਲ ਗੁਰਮੀਤ ਸਿੰਘ ਵੀ ਬੈਠਾ ਸੀ।ਥਾਣੇਦਾਰ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਬੈਠਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਤੇ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ “ਕੱਲ ਤੂੰ ਹੌਲਦਾਰ ਸੁੱਚਾ ਸਿੰਘ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਸਰਦਾਰ ਤੋਂ ਤੀਹ ਹਜ਼ਾਰ ਰੁਪਈਆ ਆਪਣੇ ਭਰਾ ਦਾ ਇਲਾਜ ਲਈ ਫੜਿਆ ਸੀ”?
.........
“ਹਾਂ ਜੀ ਸਾਹਿਬ”। ਭਰਪੂਰ ਨੇ ਡਰੀ ਜਿਹੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ।
...........
ਥਾਣੇਦਾਰ ਅੱਗੋਂ ਫੇਰ ਬੋਲਿਆ, “ਤੇਰਾ ਏਨਾਂ ਦੇ ਖ਼ਿਲਾਫ਼ ਕੋਈ ਕਿਸਮ ਦੀ ਰਪਟ ਲਿਖਾਉਣ ਦਾ ਜੇ ਇਰਾਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਏਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਪੈਸਾ ਹੁਣੇ ਮੋੜਦੇ।ਜੇ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਤਾਂ ਤੇਰੇ ਭਰਾ ਦੇ ਇਲਾਜ ਲਈ ਹੋਰ ਵੀ ਪੈਸੇ ਮੈਂ ਦੁਆ ਦੇਵਾਂਗਾ।ਪਰ ਤੈਨੂੰ ਰਾਜੀਨਾਮਾ ਕਰਨਾ ਪਊ ਕਿ ਤੂੰ ਮੁੜਕੇ ਏਨ੍ਹਾਂ ਤੇ ਕਿਸੇ ਕਿਸਮ ਦਾ ਕੋਈ ਵੀ ਕੇਸ ਨਹੀਂ ਕਰੇਗਾ।ਤੇ ਇਹ ਗੱਲ ਖ਼ਤਮ ਹੋਈ ਸਮਝੀਂ”।
.........
“ਜੀ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਤਾਂ ਇਸ ਵਕਤ ਪੈਸੇ ਹੈ ਨਹੀਂ?”
............
“ਤੇਰੇ ਭਰਾ ਦੇ ਇਲਾਜ ਲਈ ਹਨ ਤੇਰੇ ਪਾਸ.....”।ਥਾਣੇਦਾਰ ਉੱਚੀ ਸੁਰ ਵਿੱਚ ਕੜਕਿਆ।
..........
“ਜੀ ਨਹੀਂ”।“ਫੇਰ ਉਹਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਬਚਾ ਲਵੇਗਾਂ? ਦੇਖ ਮੈਂ ਦੌਰੇ ਤੇ ਜਾਣਾ ਹੈ ਜਾਂ ਤਾਂ ਏਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪੈਸੇ ਵਾਪਿਸ ਕਰ ਦੇ ਤੇ ਜਾਂ ਫੇਰ ਰਾਜੀਨਾਮਾ ਕਰ ਲੈ”। ਥਾਣੇਦਾਰ ਨੇ ਗੱਲ ਨਬੇੜੀ।ਅਜੇ ਉਹ ਬਹੁਤ ਚੰਗੀ ਭਾਸ਼ਾ ਵਰਤ ਰਿਹਾ ਸੀ ਆਮ ਬੰਦੇ ਵਰਗੀ ਭਾਸ਼ਾ ਜੋ ਕਦੀ ਵੀ ਪੁਲਿਸ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਤਬਦੀਲ ਹੋ ਸਕਦੀ ਸੀ।
-----
ਭਰਪੂਰ ਸੋਚੀਂ ਪੈ ਗਿਆ।ਉਸਦੇ ਕੋਲ ਤਾਂ ਦੋ ਸੌ ਰੁਪਈਆ ਸੀ ਤੇ ਘਰ ਵੀ ਕੋਈ ਪੈਸਾ ਨਹੀਂ ਸੀ।ਆਈ ਚਲਾਈ ਹੀ ਸੀ।ਛੋਟੀ ਕਿਰਸਾਨੀ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਆੜਤੀਏ ਤੋਂ ਵੀ ਕੋਈ ਉਮੀਦ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰੱਖੀ ਜਾ ਸਕਦੀ।ਉਸਨੇ ਸਾਰੇ ਸਕੇ ਸਬੰਧੀਆਂ ਤੇ ਨਿਗ੍ਹਾ ਘੁਮਾਈ ਕਿਤੋਂ ਵੀ ਆਸ ਦੀ ਕਿਰਨ ਦਿਖਾਈ ਨਾ ਦਿੱਤੀ।ਕੌਣ ਸੀ ਜੋ ਉਸ ਨੂੰ ਇੱਕ ਦਮ ਪੰਜਾਹ ਹਜ਼ਾਰ ਰੁਪਈਆ ਉਧਾਰ ਦੇ ਦਿੰਦਾ?ਆਪਣੇ ਭਤੀਜੇ ਨੂੰ ਅਮਰੀਕਾ ਫੋਨ ਕਰਕੇ ਉਹ ਕਿਵੇਂ ਆਖਦਾ ਕਿ ਆਪਣੇ ਪਿਉ ਦੇ ਇਲਾਜ ਲਈ ਖਰਚਾ ਭੇਜੋ।ਆਖ਼ਰ ਉਸਦਾ ਵੀ ਤਾਂ ਉਹ ਭਰਾ ਸੀ।ਫਿਰ ਉਸ ਨੂੰ ਜਾਪਿਆ ਜਿਵੇਂ ਉਸਦੀ ਮਰੀ ਹੋਈ ਮਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਆਖ ਰਹੀ ਸੀ ‘ ਵੇ ਭੂਰਿਆ ਬਚਾ ਲੈ ਮੇਰੇ ਪੁੱਤ ਨੂੰ ਵੇ ਬਚਾ ਲੈ ਆਪਣੇ ਭਰਾ ਨੂੰ’ ਭਰਾ ਜੋ ਹਸਪਤਾਲ ਵਿੱਚ ਜੀਵਨ ਮੌਤ ਦੀ ਲੜਾਈ ਲੜ ਰਿਹਾ ਸੀ।ਜਿੱਥੇ ਡਾਕਟਰ ਅਗਲੇ ਇਲਾਜ ਲਈ ਅਤੇ ਦਵਾਈਆਂ ਲਈ ਪੈਸੇ ਉਡੀਕ ਰਹੇ ਹੋਣਗੇ।ਏਥੇ ਹਰ ਕਿਸੇ ਦਾ ਧਰਮ ਪੈਸਾ ਜਾਂ ਰਿਸ਼ਵਤ ਬਣ ਗਿਆ ਸੀ।ਥਾਣੇ ਤੇ ਹਸਪਤਾਲ ਜਿਵੇਂ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਮੱਦਦ ਲਈ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਝਟਕਾ ਕਰਨ ਲਈ ਬਣਾਏ ਕਸਾਈਖ਼ਾਨੇ ਹੋਣ।ਉਸ ਨੇ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰੀ ਆਪਣੇ ਮੁਲਕ ਨੂੰ ਗਾਲ੍ਹ ਕੱਢੀ ਜਿੱਥੇ ਹਰ ਬੰਦਾ ਜੇਬ ਕਤਰਾ ਸੀ।ਉਸ ਨੂੰ ਮੁੰਡਿਆ ਦਾ ਬਾਹਰਲੇ ਮੁਲਕਾਂ ਨੂੰ ਭੱਜਣਾ ਜਾਇਜ਼ ਜਾਪਿਆ।ਤਾਂ ਹੀ ਤਾਂ ਉਸਦੇ ਭਰਾ ਨੇ ਵੱਡਾ ਮੁੰਡਾ ਅਮਰੀਕਾ ਕੱਢਣ ਲਈ ਆਪਣੀ ਜ਼ਮੀਨ ਗਹਿਣੇ ਧਰ ਦਿੱਤੀ ਸੀ।
-----
ਥਾਣੇਦਾਰ ਨੇ ਭਾਸ਼ਾ ਨੂੰ ਪੁਲਿਸ ਦੀ ਪੁੱਠ ਚੜਾਈ, “ਉਏ ਬੈਠਾ ਕੀ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦਾ ਏਂ ਉਧਰ ਤੇਰਾ ਪਿਉ ਮਰਨ ਡਿਹਾ ਏ ਤੇ ਤੂੰ ਸਾਡਾ ਵਕਤ ਬਰਬਾਦ ਕਰਦਾ ਏਂ ...? ਸਾਲ਼ਾ ਦਿਹਾੜੀਦਾਰ ਜਿਹਾ।ਇੱਕ ਤਾਂ ਤੇਰੇ ਭਰਾ ਨੇ ਸਰਦਾਰ ਦੀ ਗੱਡੀ ਭੰਨ ਦਿੱਤੀ। ਅੰਨੇ ਹੋਕੇ ਤੁਸੀਂ ਸੜਕਾਂ ਤੇ ਤੁਰੇ ਫਿਰਦੇ ਓਂ ਤੇ ਉੱਪਰੋ ਤੂੰ ਤੀਹ ਹਜ਼ਾਰ ਰੁਪਈਆ ਲੈ ਲਿਆ।ਅਜੇ ਨਖ਼ਰੇ ਕਰਦਾ ਏਂ।ਮੈਂ ਤਾਂ ਸਰਦਾਰ ਦੇ ਮੂੰਹ ਨੂੰ ਚੁੱਪ ਆਂ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਕਦੋਂ ਦਾ ਲੰਮਾ ਪਾਇਆ ਹੋਣਾ ਸੀ।ਜਲਦੀ ਫੈਸਲਾ ਦੱਸ। ਜਾਂ ਪੈਸੇ ਫੜਾ ਤੇ ਜਾਂ ਰਾਜੀਨਾਮਾ ਕਰ”।ਉਸ ਨੇ ਮੋਟੇ ਢਿੱਡ ਨੂੰ ਕਈ ਪਲੋਸਿਆ।
----
ਭਰਪੂਰ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਜੇ ਮੈਂ ਪੈਸੇ ਨਾ ਲਏ ਕੇਸ ਤਾਂ ਏਨ੍ਹਾਂ ਟ੍ਰਾਂਸਪੋਟਰਾਂ ਨੇ ਫੇਰ ਵੀ ਪੈਸੇ ਦੇ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਹੋਣ ਦੇਣਾ।ਜੇ ਮੈਂ ਪੈਸੇ ਨਹੀਂ ਲੈਂਦਾ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਭਰਾ ਇਲਾਜ ਵਲੋਂ ਮਰ ਜਾਵੇਗਾ।ਉਸਦਾ ਰੋਣ ਨਿੱਕਲ ਗਿਆ।ਉਸਨੇ ਥਾਣੇਦਾਰ ਨੂੰ ਰਾਜੀਨਾਮੇ ਲਈ ਹਾਂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ।
ਥਾਣੇਦਾਰ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਦੌੜੀ।ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ “ਉਏ ਮੁਨਸ਼ੀ ਲਿਆ ਪੇਪਰ ਤੇ ਕਰਾ ਦਸਤਖ਼ਤ”।ਮੁਨਸ਼ੀ ਨੇ ਪੰਜ ਛੇ ਸਾਫ਼ ਪੇਪਰਾਂ ਦੇ ਥੱਲੇ ਉਸਦੇ ਸਾਈਨ ਕਰਵਾ ਲਏ।ਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਬੈਠਣ ਲਈ ਕਿਹਾ।ਕਿ ਰਾਜੀਨਾਮੇ ਦੀ ਕਾਪੀ ਲੈ ਕੇ ਜਾਵੇ।ਤੇ ਫੇਰ ਘੰਟੇ ਕੁ ਬਾਅਦ ਮੁਨਸ਼ੀ ਇੱਕ ਪਰਚਾ ਲੈ ਕੇ ਆਇਆ, ਜਿਸ ਤੇ ਇਹ ਸਾਰੀ ਕਹਾਣੀ ਬਣਾ ਕੇ ਲਿਖੀ ਹੋਈ ਸੀ।ਕਿ ‘ਪਹਿਲਾਂ ਮੇਰੇ ਭਰਾ ਨੇ ਸ਼ਰਾਬ ਪੀਤੀ ਉਸ ਵਕਤ ਮੈਂ ਵੀ ਨਾਲ ਸੀ।ਉਹ ਪੂਰਾ ਸ਼ਰਾਬੀ ਸੀ।ਫੇਰ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਰੀਟਾਇਰਮੈਂਟ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਲੁਧਿਆਣੇ ਕੋਈ ਕੰਮ ਸੀ।ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਸ਼ਰਾਬੀ ਹੋਣ ਕਰਕੇ,ਜਾਣੋਂ ਰੋਕਿਆ ਵੀ ਸੀ ਪਰ ਉਹ ਨਾ ਮੰਨਿਆ।ਮੈਂ ਬੱਸ ਚੜ੍ਹ ਕੇ ਪਿੰਡ ਨੂੰ ਚਲਾ ਗਿਆ।ਤੇ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਇਹ ਹਾਦਸਾ ਹੋ ਗਿਆ।ਗੱਡੀ ਦੇ ਡਰਾਈਵਰ ਦਾ ਕੋਈ ਕਸੂਰ ਨਹੀਂ ਸਾਰਾ ਕਸੂਰ ਮੇਰੇ ਭਰਾ ਦਾ ਹੀ ਸੀ।ਮੈਂ ਉਸਦੇ ਇਲਾਜ ਲਈ ਸੱਠ ਹਜ਼ਾਰ ਰੁਪਈਆ ਵਸੂਲਿਆ ਹੈ।ਮੈਂ ਜਗਤ ਸਿੰਘ ਦਾ ਸਕਾ ਭਰਾ ਭਰਪੂਰ ਸਿੰਘ ਇਹ ਰਾਜੀਨਾਮਾ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਭਵਿੱਖ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਸਰਦਾਰ ਗੁਰਮੀਤ ਸਿੰਘ ਦੇ ਖ਼ਿਲਾਫ਼ ਕੋਈ ਕਿਸੇ ਵੀ ਕਿਸਮ ਦਾ ਦੀਵਾਨੀ ਜਾਂ ਫੌਜਦਾਰੀ ਕੇਸ ਦਾਇਰ ਨਹੀਂ ਕਰਾਂਗਾ’।ਜਿਸ ਦੇ ਥੱਲੇ ਉਸਨੇ ਦਸਤਖ਼ਤ ਕਰਨੇ ਸਨ।
.......
ਉਸ ਨੇ ਫੈਸਲਾ ਪੜ੍ਹਨ ਸਾਰ ਕਿਹਾ “ਆ ਲਫ਼ਜ਼ ਤਾਂ ਮੈਂ ਕਹੇ ਹੀ ਨਹੀਂ”? ਤਾਂ ਥਾਣੇਦਾਰ ਬੋਲਿਆ “ਥੱਲੇ ਸਾਈਨ ਕਰ ਬਹੁਤਾ ਚਲਾਕ ਨਾ ਬਣ।ਤੇ ਆਹ ਫੜ ਤੀਹ ਹਜ਼ਾਰ ਰੁਪਈਆ ਹੋਰ ਇਦੇ ‘ਚ ਪੰਜ ਸੌ ਘੱਟ ਹੈ। ਸਾਡੀ ਫੀਸ... ਇਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਤਾਂ ਇੱਕ ਬੋਤਲ ਤੇ ਕੁੱਕੜ ਵੀ ਨਹੀਂ ਆਉਣਾ”।
------
ਮਰ ਰਹੇ ਭਰਾ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬਚਾਉਣ ਖ਼ਾਤਰ ਜਦੋਂ ਉਸ ਨੂੰ ਸਾਈਨ ਕਰਨੇ ਹੀ ਪਏ ਤਾਂ ਖ਼ੁਸ਼ ਹੁੰਦੇ ਥਾਣੇਦਾਰ ਨੇ ਕਿਹਾ “ਹੁਣ ਤੂੰ ਜਾ ਸਕਦਾ ਏਂ”।ਤੇ ਉਹ ਮਰੀਅਲ ਜਿਹੀ ਸੂਰਤ ਲੈਕੇ ਥਾਣੇ ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਆ ਗਿਆ ਸੀ।ਜੇਬ ਵਿੱਚ ਪਾਏ ਪੇਪਰ ਨੂੰ ਉਹ ਵਾਰ ਵਾਰ ਟੋਹ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਉਸ ਕੋਲ ਕੋਈ ਨਜ਼ਾਇਜ ਅਸਲਾ ਹੋਵੇ।ਉਸਨੇ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਆਪਣੇ ਭਰਾ ਨਾਲ ਵਿਸ਼ਵਾਸਘਾਤ ਕੀਤਾ ਸੀ ਜਾਂ ਉਸ ਦੀ ਜਾਨ ਬਚਾਉਣ ਲਈ ਆਪਣੇ ਕਿਰਦਾਰ ਦੀ ਕੁਰਬਾਨੀ ਦਿੱਤੀ ਸੀ।ਉਸ ਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਹੁਣ ਗੁਰਮੀਤ ਸਿੰਘ ਵਲੋਂ ਪੁਲੀਸ ਨੂੰ ਪੈਸੇ ਦੇਣ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਸ਼ਰਾਬ ਤੇ ਭੁੰਨੇ ਮੁਰਗਿਆਂ ਨਾਲ ਸੇਵਾ ਕੀਤੀ ਜਾਵੇਗੀ।ਕਿਉਂਕਿ ਉਸ ਨੂੰ ਵੀ ਪੁਲੀਸ ਨੇ ਕੋਰਟ ਕਚਹਿਰੀਆਂ ਦੇ ਚੱਕਰ ‘ਚੋਂ ਬਚਾ ਲਿਆ ਸੀ।ਨਹੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਬਹੁਤ ਖ਼ਰਚ ਆ ਸਕਦਾ ਸੀ ਖੱਜਲ ਖੁਆਰੀ ਵਾਧੂ ਦੀ।ਪੁਲੀਸ ਦੇ ਇੱਕ ਸਿਪਾਹੀ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਵੀ ਸੁਲਾ ਮਾਰੀ ਸੀ ਕਿ ਰਾਜੀਨਾਮਾ ਹੋਇਆ ਹੈ ਆ ਬਹਿ ਕੇ ਲਾਉਂਦੇ ਹਾਂ।ਪਰ ਉਹ ਕਿੱਥੇ ਰੁਕ ਸਕਦਾ ਸੀ ਤੇ ਸ਼ਰਾਬ ਉਸਦੇ ਸੰਘੋਂ ਕਿਵੇਂ ਲੰਘ ਸਕਦੀ ਸੀ।
------
ਉਹ ਹਸਪਤਾਲ ਵਿੱਚ ਪਹੁੰਚਿਆ ਤਾਂ ਉੱਥੇ ਖ਼ਬਰ ਲੈਣ ਵਾਲਿਆਂ ਦਾ ਤਾਂਤਾ ਜਿਹਾ ਜੁੜਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ।ਸਾਰੇ ਭਰਪੂਰ ਨੂੰ ਉਡੀਕ ਰਹੇ ਸਨ।ਨਾਲ ਦੇ ਮਾਸਟਰ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਅਤੇ ਸਕੇ ਸਬੰਧੀ ਜਗਤ ਸਿੰਘ ਦੇ ਸੁਭਾਅ ਦੀਆਂ ਤਾਰੀਫ਼ਾਂ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ।ਕਈ ਨਾਲਦੇ ਮਾਸਟਰ,ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪੁਰਾਣੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਅਤੇ ਪਿੰਡ ਵਾਲੇ ਆਖ ਰਹੇ ਸਨ ਕਿ “ਪੈਸੇ ਜਿੰਨੇ ਮਰਜੀ ਲੱਗਦੇ ਨੇ ਪਰਵਾਹ ਨਾ ਕਰ ਸਾਨੂੰ ਦੱਸ ਪਰ ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਠੀਕ ਹੋਣੇ ਚਾਹੀਦੇ ਨੇ”।ਉਦੋਂ ਭਰਪੂਰ ਸਿੰਘ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਆਈ ਕਿ ਉਹ ਤਾਂ ਐਵੇਂ ਢੇਰੀ ਢਾਅ ਬੈਠਾ ਸੀ ਲੋਕ ਤਾਂ ਜਗਤ ਸਿੰਘ ਖਾਤਰ ਨੋਟਾਂ ਦੀਆਂ ਜੇਬਾਂ ਭਰੀ ਫਿਰਦੇ ਸਨ।ਉਹ ਸੋਚਣ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਬੰਦੇ ਦੀ ਜਾਇਦਾਦ ਜ਼ਮੀਨ ਅਤੇ ਘਰ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ ਉਸ ਦੇ ਬਣਾਏ ਹੋਏ ਸਬੰਧ ਵੀ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਜੋ ਕਈ ਵਾਰੀ ਖ਼ੂਨ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਤੋਂ ਵੀ ਵੱਧ ਕੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।ਇਹ ਜਗਤ ਸਿੰਘ ਦੀ ਬਣੀ ਹੋਈ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਹੀ ਸੀ ਜਿਸ ਨੇ ਵੀ ਉਸਦੇ ਐਕਸੀਡੈਂਟ ਬਾਰੇ ਸੁਣਿਆ ਸਾਰੇ ਕੰਮ ਛੱਡ ਕੇ ਹਸਪਤਾਲ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ।
-----
ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਲੇਟ ਹੋਣ ਦਾ ਕਾਰਨ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦੱਸਿਆ।ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਕਿਹਾ ਸੀ ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਚੰਗੀ ਤਰਾਂ ਉਸਦੇ ਮੁੰਡਿਆਂ ਨੂੰ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇ।ਡਾਕਟਰ ਪੈਸਿਆਂ ਦੀ ਝਾਕ ਵਿੱਚ ਗਿਰਝਾਂ ਵਾਂਗੂੰ ਉਸਦੇ ਦੁਆਲੇ ਘੁੰਮ ਰਹੇ ਸਨ, ਕੋਈ ਕਹੇ ਦਵਾਈਆਂ ਲਿਆ ਤੇ ਕੋਈ ਕਹੇ ਵੱਡੇ ਡਾਕਟਰ ਨੂੰ ਮਿਲ।ਉਹ ਭੱਜਿਆ ਨੱਸਿਆ ਫਿਰਦਾ ਰਿਹਾ।ਪਰ ਜਗਤ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਹੋਸ਼ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਹੀ।ਦਿਮਾਗ ਵਿੱਚ ਲੱਗੀ ਸੱਟ ਦੀ ਡਾਕਟਰਾਂ ਨੂੰ ਚਿੰਤਾ ਸੀ ਜੋ ਠੀਕ ਹੋਣ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਹੀ।
------
ਪੰਦਰਾਂ ਦਿਨ ਏਸੇ ਹਾਲ ਵਿਚ ਬੀਤ ਗਏ।ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਪੈਸੇ ਮੁੱਕਦੇ ਗਏ ਇਲਾਜ ਵੀ ਮੱਠਾ ਪੈਂਦਾ ਗਿਆ।ਜਗਤ ਸਿੰਘ ਬੇਸੁਰਤੀ ਦੀ ਹਾਲਤ ਵਿੱਚ ਜਿਸਮ ਤੇ ਲਾਈਆਂ ਪਾਈਪਾਂ ਲਾਹ ਲਾਹ ਸੁੱਟਦਾ ਪਰ ਅੱਖ ਨਾ ਪੁੱਟਦਾ।ਉਸਦੀ ਹਾਲਤ ਵੇਖੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਾਂਦੀ।ਇੱਕ ਦਿਨ ਡਾਕਟਰਾਂ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਕੋਈ ਪੱਸਲੀ ਟੁੱਟ ਕੇ ਉਸਦੇ ਅੰਦਰ ਖੁੱਭ ਗਈ ਸੀ ਜਿਸ ਨੇ ਜਖ਼ਮ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।ਤੇ ਉਸੇ ਥਾਂ ਹੁਣ ਇਨਫੈਕਸ਼ਨ ਹੋ ਗਈ ਹੈ।ਜੋ ਬੜੀ ਤੇਜੀ ਨਾਲ ਫੈਲ ਰਹੀ ਹੈ ਇਸ ਹਾਲਤ ਵਿੱਚ ਅਪ੍ਰੇਸ਼ਨ ਕਰਨਾ ਬਹੁਤ ਔਖਾ ਹੈ ਜੇ ਕੀਤਾ ਵੀ ਤਾਂ ਪੈਸੇ ਬਹੁਤ ਲੱਗਣਗੇ।ਹੁਣ ਇਸਦਾ ਬਚਣਾ ਮੁਸ਼ਕਲ ਲੱਗਦਾ ਹੈ।ਬੇਸ਼ੱਕ ਇਸਦੇ ਮੁੰਡਿਆਂ ਨੂੰ ਦੱਸ ਦਿਉ।ਤੇ ਫੇਰ ਇਹ ਖ਼ਬਰ ਵੀ ਭਰਪੂਰ ਨੇ ਟੈਲੀਫੋਨ ਤੇ ਦਿੱਤੀ।ਤੇ ਸਤਿੰਦਰ ਨੇ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਜਲਦੀ ਹੀ ਆ ਰਿਹਾ ਹੈ।
-----
ਫੇਰ ਹਫ਼ਤੇ ਬਾਅਦ ਸਤਿੰਦਰ ਵੀ ਆ ਗਿਆ।ਹਸਪਤਾਲ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਵੜਨ ਸਾਰ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਪਿਉ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਧਾਅ ਮਾਰੀ ਤੇ ਭੱਜ ਕੇ ਉਸਨੂੰ ਚਿੰਬੜ ਗਿਆ।ਪ੍ਰਫਿਊਮ ਅਤੇ ਸ਼ਰਾਬ ਦੀ ਰਲੀ ਮਿਲੀ ਸੁਗੰਧ ਫੈਲ ਗਈ ਸੀ।ਭਰਪੂਰ ਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਸਤਿੰਦਰ ਕਾਫੀ ਸ਼ਰਾਬ ਪੀਂਦਾ ਹੈ ਪਰ ਅਜਿਹੇ ਮੌਕੇ ਵੀ ਉਹ ਪੀ ਕੇ ਆਵੇਗਾ ਉਸ ਨੂੰ ਇਹ ਆਸ ਨਹੀਂ ਸੀ।ਮਾਂ ਉਸ ਦੀ ਕਹਿ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ, ਉਹ ਤਾਂ ਹੀ ਪੀਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਪਿਉ ਦੀ ਹਾਲਤ ਉਸ ਤੋਂ ਝੱਲੀ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦੀ।ਆਉਣ ਸਾਰ ਉਸਨੇ ਮਾਰੂਤੀ ਲੈ ਲਈ ਤੇ ਇੱਕ ਡਰਾਈਵਰ ਰੱਖ ਲਿਆ ਸੀ।ਉਹ ਉਸਦੀ ਪਤਨੀ ਅਤੇ ਮਾਂ ਇਸੇ ਮਰੂਤੀ ਤੇ ਹਸਪਤਾਲ ਆਉਂਦੇ,ਪਹਿਲਾਂ ਇੱਕ ਦੋ ਦਿਨ ਲਗਾਤਾਰ,ਤੇ ਫੇਰ ਹਰ ਤੀਜੇ ਚੌਥੇ ਦਿਨ।ਭਰਪੂਰ ਨੇ ਜਗਤ ਸਿੰਘ ਦੇ ਇਲਾਜ ਵਿੱਚ ਹੁਣ ਜਿਆਦਾ ਦਖਲ ਅੰਦਾਜੀ ਕਰਨੀ ਠੀਕ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਮਝੀ।ਪਰ ਸਤਿੰਦਰ ਨੇ ਹਸਪਤਾਲ ਦੇ ਰਾਊਂਡ ਤੱਕ ਹੀ ਗੱਲ ਸੀਮਿਤ ਰੱਖੀ।ਡਾਕਟਰਾਂ ਨੇ ਅਗਲੇ ਇਲਾਜ ਲਈ ਉਸ ਪਾਸੋਂ ਪੈਸੇ ਮੰਗੇ ਉਹ ਕਹਿੰਦਾ “ਪੈਸੇ ਦਰੱਖਤਾਂ ਨੂੰ ਲੱਗਦੇ ਨੇ ਅਮਰੀਕਾ ਵਿੱਚ ਮੇਰੇ ਪਿਉ ਦਾ ਇਲਾਜ ਕਰਨਾ ਤੁਹਾਡੀ ਜਿੰਮੇਵਾਰੀ ਹੈ।ਏਸੇ ਗੱਲ ਦੀ ਤੁਸੀਂ ਤਨਖਾਹ ਲੈਂਦੇ ਹੋਂ”।ਡਾਕਟਰਾਂ ਨੇ ਧਿਆਨ ਕਰਨਾ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ।ਉਹ ਆਪ ਵੀ ਬੇਧਿਆਨਾ ਸ਼ਰਾਬ ਪੀ ਕੇ ਤੁਰਿਆ ਫਿਰਦਾ।ਹੁਣ ਉਸ ਨਾਲ਼ ਕਈ ਖਾਊ ਯਾਰ ਵੀ ਰਲ ਗਏ ਜੋ ਪਹਿਲਾਂ ਕਦੀ ਨਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਏ।ਉਹ ਖ਼ਬਰ ਲੈਣ ਆਏ ਸੜਕ ਦੇ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਬਣੇ ਇੱਕ ਹਾਤੇ ਵਿੱਚ ਬਹਿ ਕੇ ਸ਼ਰਾਬ ਪੀਣ ਲੱਗਦੇ।ਸਤਿੰਦਰ ਹਰ ਕਿਸੇ ਖ਼ਬਰ ਨੂੰ ਆਏ ਨਾਲ ਘਟੀਆ ਵਰਤਾਅ ਕਰਦਾ।ਉਸਦੀ ਬਦਤਮੀਜ਼ੀ ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਭਰਪੂਰ ਨੂੰ ਵੀ ਹੋਣਾ ਪਿਆ।
-----
ਇੱਕ ਦਿਨ ਭਰਪੂਰ ਨੇ ਕਿਹਾ “ਸਤਿੰਦਰ ਪੈਸੇ ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਬਹੁਤ ਲੱਗ ਚੁੱਕੇ ਹਨ ਹੁਣ ਅਣਗਹਿਲੀ ਨਾ ਕਰ”।ਤਾਂ ਉਹ ਅੱਗੋ ਪੁੱਠਾ ਹੀ ਬੋਲਿਆ ਕਿ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਪਿਉ ਦਾ ਇਲਾਜ ਨਹੀਂ ਕਰਵਾਇਆ ਤੇ ਹੁਣ ਪੈਸੇ ਮੰਗਦਾ ਏਂ।ਤੂੰ ਡਾਕਟਰਾਂ ਨਾਲ ਰਲਿਆ ਹੋਇਆ ਏਂ”।ਭਰਪੂਰ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ “ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਫਿਰਨ ਵਾਲੇ ਸਾਰੇ ਖਾਣ ਪੀਣ ਵਾਲੇ ਹਨ ਏਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮੂੰਹ ਨਾ ਲਾ”।ਤਾਂ ਉਹ ਬੋਲਿਆ “ਚਾਚਾ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਫਰੈਂਡਾਂ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਨਹੀਂ ਜਰਦਾ।ਹਟਾ ਕੇ ਦਿਖਾ”।ਤੇ ਫੇਰ ਇੱਕ ਦਿਨ ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਭਰਪੂਰ ਨੂੰ ਇਹ ਵੀ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ “ਤੈਨੂੰ ਏਥੇ ਆਉਣ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਮੈਂ ਹੁਣ ਆ ਗਿਆ ਹਾਂ।ਇਹ ਮੇਰਾ ਬਾਪ ਹੈ”। ਭਰਪੂਰ ਕਹਿਣਾ ਤਾਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਤੇਰੇ ਬਾਪ ਨਾਲੋਂ ਮੇਰਾ ਭਰਾ ਪਹਿਲਾਂ ਹੈ”।ਪਰ ਉਸਨੇ ਗੱਲ ਵਧਾਉਣੀ ਠੀਕ ਨਾ ਸਮਝੀ।
-----
ਜਗਤ ਸਿੰਘ ਦੇ ਸਾਰੇ ਜਿਸਮ ਵਿੱਚ ਇਨਫੈਕਸ਼ਨ ਫੈਲ ਗਈ।ਡਾਕਟਰਾਂ ਦੀ ਬੇਧਿਆਨੀ ਵਧਦੀ ਗਈ ਤੇ ਸਤਿੰਦਰ ਦੀ ਸ਼ਰਾਬ।ਇੱਕ ਦਿਨ ਜਗਤ ਸਿੰਘ ਦੀ ਹਾਲਤ ਵਧੇਰੇ ਹੀ ਬਿਗੜ ਗਈ ਤੇ ਉਸ ਦਾ ਦਿਹਾਂਤ ਹੋ ਗਿਆ।ਸਤਿੰਦਰ ਉਸਦੀ ਪਤਨੀ ਅਤੇ ਮਾਂ ਧਾਂਹੀ ਰੋਂਦੇ ਹਸਪਤਾਲ ਆਏ।ਸਤਿੰਦਰ ਬੈੱਡ ਦੀਆਂ ਬਾਹੀਆਂ ਫੜ ਕੇ ਰੋਂਦਾ ਰਿਹਾ।ਪਰ ਕੁੱਝ ਲੋਕ ਕਹਿ ਰਹੇ ਸਨ ਕਿ ਹੁਣ ਮਗਰਮੱਛ ਦੇ ਅਥਰੂ ਵਹਾਉਣ ਦਾ ਕੀ ਫਾਇਦਾ ਹੈ।ਉਦੋਂ ਤਾਂ ਇਸ ਨੂੰ ਸ਼ਰਾਬ ਤੋਂ ਵਿਹਲ ਨਹੀਂ ਮਿਲੀ।ਪਰ ਭਰਪੂਰ ਬਹੁਤ ਰੋਇਆ।ਉਹ ਹਸਪਤਾਲ ਆਇਆ ਪਰ ਚੁੱਪ ਹੀ ਰਿਹਾ।ਹਸਪਤਾਲ ਵਾਲਿਆ ਦੂਸਰੇ ਦਿਨ ਕਾਫੀ ਸਾਰੇ ਪੈਸੇ ਲੈਕੇ ਜਗਤ ਸਿੰਘ ਦੀ ਮ੍ਰਿਤਕ ਦੇਹ ਵਾਰਿਸਾਂ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਦਿੱਤੀ।ਪਿੰਡ ਲਿਆ ਕੇ ਉਸਦਾ ਅੰਤਮ ਸੰਸਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ।ਅੰਤਮ ਸੰਸਕਾਰ ਦੇ ਬਹੁਤ ਇਕੱਠ ਹੋਇਆ।ਪਰ ਜਗਤ ਸਿੰਘ ਦੇ ਦੋ ਛੋਟੇ ਮੁੰਡੇ ਨਾ ਪਹੁੰਚ ਸਕੇ।ਲੋਕ ਉਸਦੀ ਮਾੜੀ ਕਿਸਮਤ ਅਤੇ ਚੰਗੇ ਸੁਭਾਅ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਰਹੇ।
-----
ਅਜੇ ਉਸਦੇ ਪਾਠ ਦਾ ਭੋਗ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਿਆ ਕਿ ਸਤਿੰਦਰ ਨੇ ਆਸੇ ਪਾਸੇ ਭੱਜ ਨੱਸ ਕਰਨੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ।ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਉਸ ਨੇ ਉਸਦੀ ਰੀਟਾਇਰਮੈਂਟ ਦਾ ਪੈਸਾ ਲਿਆ ਜੋ ਉਸਦੇ ਮਹਿਕਮੇ ਵਾਲੇ ਤਿੰਨ ਲੱਖ ਰੁਪਈਏ ਦਾ ਚੈੱਕ ਉਸ ਦੇ ਭੋਗ ਤੇ ਦੇ ਗਏ।ਡੀ ਈ ਉ ਆਪ ਆਕੇ ਚੈੱਕ ਦੇ ਕੇ ਗਿਆ।ਭੋਗ ਤੇ ਬਹੁਤ ਇਕੱਠ ਹੋਇਆ ਸੀ।ਲੋਕ ਅਤੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਤਰ੍ਹਾਂ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ।
-----
ਕੁੱਝ ਲੋਕ ਸਤਿੰਦਰ ਨੂੰ ਕਹਿ ਰਹੇ ਸਨ ਕਿ ਉਸ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਟ੍ਰਾਂਸਪੋਟਰਾਂ ਦੇ ਖ਼ਿਲਾਫ਼ ਕੇਸ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।ਕੁੱਝ ਕਹਿ ਰਹੇ ਸਨ ਕਿ ਉਸਦੀ ਇੰਨਸ਼ੋਰੈਂਸ ਲੈਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ।ਸਤਿੰਦਰ ਵੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਸਭ ਕੁੱਝ ਵਸੂਲ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇ।ਜਦੋਂ ਉਸਨੇ ਭਰਪੂਰ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕੀਤੀ ਤਾਂ ਉਹ ਟਾਲ਼ ਗਿਆ।ਕੁੱਝ ਲੋਕ ਕਹਿੰਦੇ ਸਨ ਕਿ ਭਰਪੂਰ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਟ੍ਰਾਂਸਪੋਟਰਾਂ ਤੋਂ ਪੈਸਾ ਖਾਧਾ ਹੈ ਤਾਂ ਹੀ ਅੱਗੇ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ।ਅਗਲੀ ਕਾਰਵਾਈ ਲਈ ਥਾਣੇ ‘ਚੋਂ ਰਿਪੋਰਟ ਲੈਣੀ ਜ਼ਰੂਰੀ ਸੀ।ਸਤਿੰਦਰ ਕਿਸੇ ਮੰਤਰੀ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਥਾਣੇ ਗਿਆ ਤਾਂ ਥਾਣੇਦਾਰ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਕੇਸ ਤਾਂ ਹੋ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ ਨਾਂ ਦੀਵਾਨੀ ਤੇ ਨਾਂ ਫੌਜਦਾਰੀ ਕਿਉਂਕਿ ਮ੍ਰਿਤਕ ਦੇ ਭਰਾ ਨੇ ਦੂਜੀ ਪਾਰਟੀ ਨਾਲ ਰਾਜੀਨਾਮਾ ਕੀਤਾ ਹੈ ਤੇ ਸੱਠ ਹਜ਼ਾਰ ਰੁਪਈਆ ਵੀ ਲਿਆ ਹੈ।ਪਰ ਸਤਿੰਦਰ ਨੂੰ ਯਕੀਨ ਨਾ ਆਇਆ ਤਾਂ ਥਾਣੇਦਾਰ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਰਾਜੀਨਾਮੇ ਦੀ ਕਾਪੀ ਕੱਢ ਕੇ ਵਿਖਾਈ।ਤਾਂ ਸਤਿੰਦਰ ਅੱਗ ਬਗੂਲਾ ਹੋ ਉੱਠਿਆ।ਉਸਨੇ ਉਸ ਕਾਪੀ ਦੀਆਂ ਫੋਟੋ ਕਾਪੀਆਂ ਕੀਤੀਆਂ ਪਿੰਡ ਨੂੰ ਭੱਜਿਆ ਅੱਗੇ ਭਰਪੂਰ ਘਰ ਹੀ ਬੈਠਾ ਸੀ।ਉਹ ਆਉਣ ਸਾਰ ਸਾਰੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਬੁੱਲ ਕੇ ਚੀਕਣ ਲੱਗਿਆ ਕਿ “ਕੁੱਤਿਆ ਆਹ ਦੇਖ ਕੀ ਹੈ! ਆਹ ਵੇਖ ਤੇਰੇ ਸਾਈਨ।ਮੇਰੇ ਪਿਉ ਨੇ ਤਾਂ ਕਦੇ ਸ਼ਰਾਬ ਪੀਤੀ ਹੀ ਨਹੀਂ। ਇਹ ਤੂੰ ਪੈਸਿਆਂ ਪਿੱਛੇ ਉਸਦੀ ਪਿੱਠ ਵਿੱਚ ਛੁਰਾ ਮਾਰਿਆ ਹੈ।ਭਰਾ ਨਾਲ ਵਿਸ਼ਵਾਸਘਾਤ ਕੀਤਾ ਹ।ਜਾ ਦਫ਼ਾ ਹੋ ਜਾ ਮੇਰੇ ਘਰੋ”।
-----
ਭਰਪੂਰ ਨੇ ਬਥੇਰਾ ਕਿਹਾ ਕਿ ਅਜਿਹਾ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਭਰਾ ਨੂੰ ਬਚਾਉਣ ਲਈ ਕੀਤਾ ਹੈ।ਪਰ ਉਸ ਦੀ ਕਿਸੇ ਨੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸੁਣੀ।ਉਹ ਰੋਂਦਾ ਕੁਰਲਾਉਂਦਾ ਘਰ ਆ ਗਿਆ।ਉਸਦੀ ਪਤਨੀ ਜੀਤੋ ਕਹਿੰਦੀ “ਹੋਰ ਲੈ ਲੈ ਇਨਾਮ ਐਨੇ ਦਿਨ ਘਰ ਨਹੀਂ ਵੜਿਆ ਅਖੇ ਮੇਰਾ ਭਰਾ ਹੈ।ਫੇਰ ਇਹ ਸਾਰੇ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਅੱਗ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਫੈਲ ਗਈ।ਲੋਕ ਕਹਿੰਦੇ ਉਹ ਭਰਾ ਦੇ ਪੈਸੇ ਖਾ ਗਿਆ ਉਸਦੇ ਕਾਤਲਾਂ ਨਾਲ ਮਿਲ ਗਿਆ।ਉਸ ਵਲੋਂ ਕੀਤੇ ਸਾਈਨਾਂ ਵਾਲਾ ਪੇਪਰ ਸਾਰੇ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਘੁੰਮਣ ਲੱਗਾ ਲੋਕ ਫੋਟੋ ਕਾਪੀਆਂ ਚੁੱਕੀ ਫਿਰਦੇ ਸਨ ਤੇ ਆਖਦੇ ਸਨ ਭਾਈ ਕਲਯੁੱਗ ਹੈ।ਪਰ ਪਿੰਡ ਦੇ ਕਈ ਬੰਦੇ ਕਹਿੰਦੇ ਕਿ ਉਹ ਭਰਪੂਰ ਨੂੰ ਜਾਣਦੇ ਹਨ ਉਹ ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ।ਉਹ ਸਤਿੰਦਰ ਨੂੰ ਗ਼ਲਤ ਦੱਸਦੇ।ਕੁੱਝ ਲੋਕ ਉਧਰ ਹੋ ਗਏ ਤੇ ਕੁੱਝ ਉਧਰ।
-----
ਸਤਿੰਦਰ ਆਪਣੇ ਪਿਉ ਦੇ ਪੈਸੇ ਇਕੱਠੇ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ।ਉਸਦੀ ਰੀਟਾਇਰਮੈਂਟ ਦੇ ਇੰਸ਼ਰੋਰੈਂਸ ਅਤੇ ਪੈਨਸ਼ਨ ਦੇ।ਉਹ ਅਪਣੀ ਅਨਪੜ ਮਾਂ ਨੂੰ ਝੂਠ ਬੋਲ ਕੇ ਪੈਸਿਆਂ ਤੇ ਕਬਜ਼ਾ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ।ਕਦੇ ਮਹਿੰਗੇ ਕੱਪੜੇ ਖਰੀਦਦਾ ਤੇ ਕਦੇ ਸ਼ਰਾਬ।ਜਿੱਥੇ ਉਹ ਚਾਹੁੰਦਾ ਮਾਂ ਅੰਗੂਠਾ ਲਾ ਦਿੰਦੀ।ਛੋਟਿਆਂ ਨੂੰ ਪੁੱਛਣ ਦੀ ਉਸ ਨੇ ਕੋਈ ਲੋੜ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਮਝੀ।ਉਸਦੀ ਘਰ ਵਾਲੀ ਆਪਣੀ ਸੱਸ ਦੀ ਦੱਬ ਕੇ ਸੇਵਾ ਕਰਦੀ ਤਾਂ ਕਿ ਉਹ ਉਸੇ ਪੈਸੇ ਦਾ ਲੁਧਿਆਣੇ ਪਲਾਟ ਲੈ ਸਕਣ।
-----
ਭਰਪੂਰ ਨੂੰ ਜਾਪਦਾ ਸੀ ਕਿ ਛੁਰਾ ਉਸਨੇ ਨਹੀਂ ਬਲਕਿ ਸਤਿੰਦਰ ਆਪਣੇ ਭਰਾਵਾਂ ਅਤੇ ਪਿਉ ਦੀ ਪਿੱਠ ਵਿੱਚ ਮਾਰ ਰਿਹਾ ਹੈ।ਕੁੱਝ ਲੋਕ ਅਤੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਵੀ ਇਹ ਹੀ ਕਹਿ ਰਹੇ ਸਨ।।ਪਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸੁਣਦਾ ਕੌਣ?ਕਈ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕ ਉਸਦਾ ਮਜ਼ਾਕ ਉਡਾਉਂਦੇ ਤੇ ਕਹਿੰਦੇ ‘ਹੁਣ ਤਾਂ ਲਹੂ ਕਾਲਾ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ’।ਤੇ ਕਈ ਉਸਦੇ ਹੱਕ ਵਿੱਚ ਬੋਲਦੇ।ਉਹ ਬੇਹੱਦ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਰਹਿਣ ਲੱਗਿਆ।ਉਸਦਾ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਨਿਕਲਣਾ ਮੁਹਾਲ ਹੋ ਗਿਆ।ਉਸਦਾ ਕਿਤੇ ਵੀ ਜੀ ਨਾਂ ਲੱਗਦਾ।ਜੀ ਕਰਦਾ ਸੀ ਇਸੇ ਨਹਿਰ ਵਿੱਚ ਡੁੱਬ ਕੇ ਮਰ ਜਾਵੇ।ਜਿਵੇਂ ਉਸਦਾ ਭਰਾ ਮਰ ਗਿਆ ਸੀ।ਜਿਸਦੀ ਮੌਤ ਦਾ ਲਾਹਾ ਲਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ।
------
ਕਾਰ ਦੀ ਡਿੱਗੀ ਵਿੱਚ ਧਰੀ ਗੁੱਛਾ ਮੁੱਛਾ ਲਾਸ਼ ਅਜੇ ਵੀ ਉਸਦੇ ਜ਼ਹਿਨ ਵਿੱਚ ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪਈ ਸੀ ਜੋ ਉਸ ਨੂੰ ਕਦੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਭੁੱਲਦੀ।ਉਸਨੇ ਸਾਹਮਣੇ ਦੇਖਿਆ ਨਹਿਰ ਵਿੱਚ ਛੱਲਾਂ ਮਾਰਦਾ ਪਾਣੀ ਵਗ ਰਿਹਾ ਸੀ।ਪਾਣੀ ਨਹੀਂ ਜਿਵੇਂ ਇਹ ਲਹੂ ਹੋਵੇ,ਉਸਦੇ ਭਰਾ ਦਾ ਲਹੂ।ਖ਼ੂਨ ਦਾ ਛੱਪੜ ਅਤੇ ਉਸ ਵਿੱਚ ਡਿੱਗਿਆ ਪਿਆ ਸਕੂਟਰ ਉਸਨੂੰ ਯਾਦ ਆਏ।ਇੱਕ ਕੰਬਣੀ ਜਿਹੀ ਦਿਮਾਗ ਨੂੰ ਚੜੀ ਤੇ ਉਸਦੀ ਭੁੱਬ ਨਿੱਕਲ ਗਈ।ਉਹ ਰੋਂਦਾ ਰਿਹਾ ਉਹ ਮੇਰਾ ਭਰਾ ਸੀ ਜੋ ਮੈਨੂੰ ਮੋਢਿਆਂ ਤੇ ਚੁੱਕ ਕੇ ਖਿਡਾਉਂਦਾ ਰਿਹਾ ਤੇ ਅਸੀਂ ਇੱਕੋ ਮਾਂ ਦਾ ਦੁੱਧ ਪੀ ਕੇ ਵੱਡੇ ਹੋਏ।ਮੈਂ ਉਸ ਨਾਲ ਧੋਖਾ ਕਿਵੇਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹਾਂ।ਉਹ ਰੋਂਦਾ ਰਿਹਾ ਤੇ ਪਾਣੀ ਵਗਦਾ ਰਿਹਾ ਜਿਵੇ ਕੋਈ ਖ਼ੂਨ ਦੀ ਨਦੀ ਵਗ ਰਹੀ ਹੋਵੇ।ਉਸ ਦਿਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਫੇਰ ਕਿਤੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਵੇਖਿਆ।ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਉਹ ਕਿੱਥੇ ਚਲਾ ਗਿਆ ਸੀ।ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਅਜੇ ਵੀ ਲੋਕ ਕਈ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਸਨ, ਪਰ ਸੁਣਨ ਵਾਲਾ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿੱਥੇ ਸੀ।
********
ਸਮਾਪਤ
No comments:
Post a Comment