ਬਾਬਾ ਬੰਦਾ ਸਿੰਘ ਬਹਾਦਰ ਇੰਜੀਨੀਅਰਿੰਗ ਕਾਲਜ, ਫ਼ਤਿਹਗੜ੍ਹ ਸਾਹਿਬ ਵਿਚ ਸੁਪਰਡੈਂਟ (ਐਸਟੈਬਲਿਸ਼ਮੈਂਟ) ਵਜੋਂ ਸੇਵਾ ਨਿਭਾ ਰਹੇ ਸ਼੍ਰੀ ਮੋਹਨ ਸਿੰਘ ਮਲਹਾਂਸ ਦੇ ਦਿਲ ਵਿਚ ਪੰਜਾਬੀ ਸਾਹਿਤ ਪ੍ਰਤੀ ਅਸੀਮ ਮੋਹ ਧੜਕਦਾ ਹੈ। ਇਕ ਸਾਦਾ-ਰੂਹ ਇਨਸਾਨ, ਕੁਸ਼ਲ ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਕ, ਮਿਹਨਤੀ ਕਾਮੇ ਅਤੇ ਚੰਗੇ ਸਾਹਿਤ ਦੇ ਪਾਠਕ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਮੋਹਨ ਸਿੰਘ ਜੀ ਇਕ ਸਮਰੱਥ ਲੇਖਕ ਵੀ ਹਨ। ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਲਿਖੇ ਲੇਖ, ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਅਤੇ ਮਿੰਨੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਨੂੰ ਪੰਜਾਬੀ ਦੇ ਲਗਭਗ ਸਾਰੇ ਅਖ਼ਬਾਰਾਂ ਦਾ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ਬਣਨ ਦਾ ਮਾਣ ਹਾਸਿਲ ਹੈ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਪਰਮ-ਮਿੱਤਰ ਸ਼੍ਰੀ ਮੋਹਨ ਸਿੰਘ ਮਲਹਾਂਸ ਨੂੰ ਆਰਸੀ ਦੇ ਰੂਬਰੂ ਕਰਨ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਲੈ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। ਗਗਨ ਦੀਪ ਸ਼ਰਮਾ
ਰਾਮਪੁਰ, ਲੁਧਿਆਣਾ।
------
ਦੋਸਤੋ! ਗਗਨਦੀਪ ਜੀ ਨੇ ਮਲਹਾਂਸ ਸਾਹਿਬ ਦੀਆਂ ਇਹ ਖ਼ੂਬਸੂਰਤ ਮਿੰਨੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਆਰਸੀ ਲਈ ਭੇਜੀਆਂ ਹਨ। ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਬੇਹੱਦ ਸ਼ੁਕਰੀਆ ਅਤੇ ਮਲਹਾਂਸ ਜੀ ਨੂੰ ਆਰਸੀ ਦੇ ਤਮਾਮ ਲੇਖਕ / ਪਾਠਕ ਸਾਹਿਬਾਨਾਂ ਵੱਲੋਂ ਜੀਅ ਆਇਆਂ ਆਖਦੀ ਹੋਈ, ਅੱਜ ਦੋਵੇਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਨੂੰ ਆਰਸੀ ‘ਚ ਸ਼ਾਮਲ ਕਰਨ ਦਾ ਮਾਣ ਹਾਸਲ ਕਰ ਰਹੀ ਹਾਂ। ਬਹੁਤ ਬਹੁਤ ਸ਼ੁਕਰੀਆ।
ਦੋ ਮਿੰਨੀ ਕਹਾਣੀਆਂ
ਮ੍ਰਿਗ ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾ
ਦੀਵਾਲੀ ਤੋਂ ਹਫ਼ਤਾ ਕੁ ਪਜਿਲਾਂ ਸਵੀਟ ਸ਼ਾਪ ਵਾਲਿਆਂ ਨੇ ਸਾਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿਚ ਵੱਡੇ-ਵੱਡੇ ਬੈਨਰ ਟੰਗੇ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ’ਤੇ ਲਿਖਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ‘ਦੀਵਾਲੀ ਦਾ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਤੋਹਫਾ ਨਾਰੀਅਲ ਦੀ ਬਰਫ਼ੀ’ ਦਾਣਾ ਮੰਡੀ ਵਿਚ ਧਨੀ ਰਾਮ ਆੜ੍ਹਤੀਏ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਸਾਹਮਣੇ ਲੱਗੇ ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਬੈਨਰ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਧਨੀ ਰਾਮ ਆਪਣੇ ਮੁਨੀਮ ਨੂੰ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ, ‘ਨਾਰੀਅਲ ਦੀ ਬਰਫ਼ੀ ਰੱਜ ਕੇ ਖਾਣ ਨੂੰ ਚਿੱਤ ਕਰਦਾ, ਪਰ ਕੀ ਕਰਾਂ ਸਾਲੀ ਸ਼ੂਗਰ ਦੀ ਬਿਮਾਰੀ ਖਹਿੜਾ ਨਹੀਂ ਛੱਡਦੀ।‘ ਸੇਠ ਧਨੀ ਰਾਮ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ ਮੁਨੀਮ ਨੇ ਠੰਢਾ ਹਉਕਾ ਭਰਿਆ ਤੇ ਚੁੱਪ ਕਰ ਗਿਆ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਨਾਰੀਅਲ ਦੀ ਬਰਫ਼ੀ ਖਾਣ ਦੇ ਆਪਣੇ ਅਰਮਾਨਾਂ ਨੂੰ ਬਰਫ਼ੀ ਦੇ ਮਹਿੰਗੇ ਭਾਅ ਕਾਰਨ ਪੂਰਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰ ਸਕਦਾ।
*********
ਸਤੌਲ
ਪਿੰਡ ’ਚ ਰਹਿੰਦੇ ਚਾਰ ਭੈਣਾਂ ਦੇ ਇਕਲੌਤੇ ਭਰਾ ਗੁਰਜੀਤ ਦਾ ਅਖਬਾਰ ਵਿਚੋਲਾ ਬਣਿਆ। ਉਸ ਦਾ ਵਿਆਹ ਸ਼ਹਿਰੀ ਕੁੜੀ ਕਿਰਨ ਨਾਲ ਹੋ ਗਿਆ। ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਕੁਝ ਦੇਰ ਬਾਅਦ ਹੀ ਕਿਰਨ ਪੇਂਡੂ ਜ਼ਿੰਦਗ਼ੀ ਤੋਂ ਉਕਤਾ ਗਈ ਨੌਕਰੀ ਕਰਦੀ ਕਿਰਨ ਆਨੇ-ਬਹਾਨੇ ਆਪਣੀ ਸੱਸ ਨਾਲ ਕਲੇਸ਼ ਕਰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ। ਇਕ ਦਿਨ ਗੁਰਜੀਤ ਨੇ ਦਫ਼ਤਰ ਜਾਣ ਲੱਗੀ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, ‘ਕਿਰਨ ਕੱਲ੍ਹ ਦੀ ਛੁੱਟੀ ਲੈ ਆਈਂ ਆਪਾਂ ਗੁੱਡੀ ਭੈਣ ਨੂੰ ਸੰਧਾਰਾ ਦੇਣ ਚੱਲਾਂਗੇ।’ ਗੁਰਜੀਤ ਦੀ ਇਹ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ ਕਿਰਨ ਖਿਝ ਕੇ ਬੋਲੀ, ‘ਮੈਥੋਂ ਨੀ ਲੈ ਹੁੰਦੀਆਂ ਰੋਜ਼ ਰੋਜ਼ ਛੁੱਟੀਆਂ ਕਿਹੜਾ ਇਕ ਅੱਧੀ ਆ, ਮੈਂ ਤਾਂ ਸਤੌਲ ਨੂੰ ਸੰਧਾਰੇ ਦਿੰਦੀ ਓ ਥੱਕੀ ਪਈ ਆਂ’ ਕਿਰਨ ਦੇ ਕਹੇ ਇਹ ਸ਼ਬਦ ਗੁਰਜੀਤ ਦੀ ਮਾਂ ਨੇ ਵੀ ਸੁਣ ਲਏ। ਢਿੱਡੋਂ ਜਾਈਆਂ ਲਈ ‘ਸਤੌਲ’ ਸ਼ਬਦ ਮਾਂ ਦੇ ਸੀਨੇ ਵਿਚ ਕੰਡੇ ਵਾਂਗ ਖੁੱਭ ਗਿਆ ਪਰ ਗੁਰਜੀਤ ਵਾਂਗ ਸਬਰ ਦਾ ਘੁੱਟ ਪੀ ਲਿਆ।
----
ਸਮਾਂ ਬੀਤਿਆ ਕਿਰਨ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪੇਕੇ ਘਰ ਦੋ ਜੌੜੀਆਂ ਲੜਕੀਆਂ ਨੂੰ ਜਨਮ ਦਿੱਤਾ। ਕਿਰਨ ਦੀ ਸੱਸ ਆਪਣੀਆਂ ਪੋਤਰੀਆਂ ਦਾ ਮੂੰਹ ਦੇਖਣ ਲਈ ਗਈ ਦੇਖ ਕੇ ਹਉਕਾ ਭਰ ਕੇ ਕਹਿਣ ਲੱਗੀ, ‘ਕਿੰਨਾ ਚੰਗਾ ਹੁੰਦਾ ਜੇ ਰੱਬ ਦੋਹਾਂ ਕੁੜੀਆਂ ਨਾਲੋਂ ਇਕ ਮੁੰਡਾ, ਇਕ ਕੁੜੀ ਦੇ ਦਿੰਦਾ।’ ਇਹ ਗੱਲ ਸੁਣਦੇ ਸਾਰ ਕਿਰਨ ਬੋਲੀ, ‘ਬੀਜੀ ਐਵੇਂ ਨਾ ਦਿਲ ਹੌਲਾ ਕਰੋ ਇਹ ਤਾਂ ਰੱਬ ਦੀ ਦਾਤ ਨੇ।’ ਕਿਰਨ ਦੀ ਸੱਸ ਸੋਚਣ ਲੱਗੀ ਕਿ ਢਿੱਡੋਂ ਜਾਈਆਂ ਕਿਉਂ ਰੱਬ ਦੀ ਦਾਤ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ ਤੇ ਦੂਜਿਆਂ ਦੀਆਂ ਸਤੌਲ!
No comments:
Post a Comment