ਕੋਕੋਨਟ ਕਹਾਣੀ – ਭਾਗ ਪਹਿਲਾ
ਮਹਾਰਾਜ ਦੀ ਸਵਾਰੀ ਘਰੋਂ ਜਾ ਚੁੱਕੀ ਸੀ।ਹੁਣ ਬੇਸਮੈਂਟ ਵਿੱਚ ਲੰਗਰ ਛਕਾਇਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ।ਗੈਸਟ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਅਜੇ ਵੀ ਧੂਫ਼ ਦੀ ਸੁਗੰਧ ਖਿੱਲਰੀ ਪਈ ਸੀ।ਚੰਦੋਆ ਅਜੇ ਲਾਹਿਆ ਨਹੀਂ ਸੀ ਗਿਆ।ਕਮਰੇ ਦੇ ਇੱਕ ਕੋਨੇ ਵਿੱਚ ਕੁੰਭ ਦੇ ਪਾਣੀ ‘ਤੇ ਲਾਲ ਕਪੜੇ ਵਿੱਚ ਲਿਪਿਟਿਆ ਨਾਰੀਅਲ ਪਿਆ ਸੀ।ਰਾਗੀ ਸਿੰਘ ਕੀਰਤਨ ਭੇਟਾ ਸਮੇਟ ਚੁੱਕੇ ਸਨ।ਪਾਠੀ ਸਿੰਘ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਸਾਊਂਡ ਸਿਸਟਮ, ਚੰਦੋਆ, ਭਾਂਡੇ ਅਤੇ ਗੁਰਦਵਾਰੇ ਦਾ ਹੋਰ ਸਮਾਨ, ਗੱਡੀ ਵਿੱਚ ਰੱਖ ਗੁਰੂਘਰ ਪਹੁੰਚਾਣ ਦੀ ਹਿਦਾਇਤ ਦੇ ਰਿਹਾ ਸੀ।ਉਸ ਨੇ ਇਹ ਵੀ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ‘ਕੁੰਭ ਦਾ ਪਵਿੱਤਰ ਜਲ਼ ਸੰਭਾਲ਼ ਲੈਣਾਂ ‘ਤੇ ਨਾਰੀਅਲ ਤੋੜ ਕੇ ਇਸ ਦਾ ਪ੍ਰਸ਼ਾਦ ਵਰਤਾ ਦੇਣਾ’ ਤੇ ਬਲਦੇਵ ਸਿੰਘ ਨੇ ‘ਸੱਤ ਬਚਨ’ ਕਿਹਾ ਸੀ।ਚੰਗੇ ਕੰਮ ‘ਚ ਦੇਰੀ ਕਾਹਦੀ ਕਹਿੰਦਿਆਂ ਬਲਦੇਵ ਨੇ ਨਾਰੀਅਲ ਤੋਂ ਕੱਪੜਾ ਉਤਾਰ ਉਸ ਨੂੰ ਕੋਲ਼ ਪਏ ਪਟੜੇ ‘ਤੇ ਮਾਰਿਆ ਤੇ ਉਸਦਾ ਖੋਲ ਟੋਟੇ ਟੋਟੇ ਹੋ ਗਿਆ।ਬਲਦੇਵ ਤੋਂ ਟੁੱਟਿਆ ਨਾਰੀਅਲ ਫੜ ਕੇ,ਪਾਠੀ ਸਿੰਘ ਨੇ ਗਿਰੀ ਕੱਢੀ ਅਤੇ ਤੋੜ ਕੇ ਸਭ ਨੂੰ ਪ੍ਰਸ਼ਾਦ ਵਜੋਂ ਵਰਤਾ ਦਿਤੀ।
------
ਦਵਿੰਦਰ ਨਾਂ ਦੇ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਲੱਗਿਆ ਜਿਵੇਂ ਨਾਰੀਅਲ ਨਹੀਂ ਉਸ ਦਾ ਸਿਰ ਟੁੱਟਿਆ ਹੋਵੇ।ਉਹ ਮਾਨਸਿਕ ਪੀੜ ਨਾਲ਼ ਭਰ ਗਿਆ ‘ਤੇ ਬੋਲਿਆ, ‘ਹੂੰ ! ਕਨੇਡਾ ਆਉਣ ਨਾਲ਼ ਸਾਲ਼ੀ ਅਕਲ ਤਾਂ ਨੀਂ ਆ ਜਾਂਦੀ।ਭਲਾਂ ਦੱਸ ਏਨ੍ਹਾਂ ਬਿਨਾ ਕਿਤੇ ਕਨੇਡਾ ਸੁੰਨਾ ਪਿਆ ਸੀ।ਫਲੋਰ ਦੀ ਅਹੀ ਤਹੀ ਫੇਰਤੀ।ਲੁਆਲੋ ਸਰੈਮਿਕ ਟਾਈਲਾਂ!ਅਖੇ ਬਾਂਦਰਾਂ ਨੂੰ ਨਮਾਰ ਦੀਆਂ ਟੋਪੀਆਂ।ਇਹ ਤਾਂ ਬਲਦੇਵ ਭਾਅ ਜੀ ਹੀ ਚੁੱਪ ਨੇ।ਮੇਰਾ ਘਰ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਬਾਹੋਂ ਫੜ ਕੇ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਦਿਆਂ। ਦੇਖ ਚਾਨਣੀਆਂ ਬੰਨ੍ਹਣ ਨੂੰ ਨਵੀਆਂ ਕੰਧਾਂ ‘ਚ ਕਿਵੇਂ ਕੋਕੇ ਠੋਕੇ ਨੇ।ਤਿੰਨ ਦਿਨ ਹੋ ਗਏ ਜੋਤ ‘ਚੋਂ ਧੂਆਂ ਨਿਕਲਦੇ ਨੂੰ।ਜੇ ਖ਼ਿਆਲ ਨਾਲ਼ ਦੇਖੋਂ ਤਾਂ ਛੱਤ ਦਾ ਰੰਗ ਵੀ ਬਦਲਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ।ਇਹੋ ਜਿਹਾ ਦਿਖਾਵਾ ਕਰਨਾ ਭਲਾਂ ਕਾਹਦਾ ਧਰਮ ਆ?ਨਾਲ਼ੇ ਗੁਰਦਵਾਰੇ ਕਾਹਦੇ ਲਈ ਬਣੇ ਨੇ?ਗੋਰੇ ਨੀ ਐਹੋ ਜਿਹੇ ਪੰਗੇ ‘ਚ ।ਕਦੇ ਸੁਣਿਆ ਹੈ ਉਹਨਾ ਦੇ ਘਰੇ ਕੋਈ ਧਾਰਮਿਕ ਪਾਠ ਪੂਜਾ। ਸਿਰਫ਼ ਚਰਚ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਉਹ ਵੀ ਸੱਚੇ ਮਨ ਨਾਲ਼।ਪਰ ਸਾਡੇ ਦੇਸੀ ਜਿੱਧਰ ਦੇਖੋ ਡਰਾਮਾ ਕਰਨ ‘ਚ ਹੀ ਜੁਟੇ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ।ਏਹੋ ਤਾਂ ਫ਼ਰਕ ਐ.....’?ਉਸ ਨੇ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਸੋਚ ਕੇ ਮੋਯੇ ਛੰਡੇ ਅਤੇ ਸਿਰ ਮਾਰਿਆ।
-----
ਫੇਰ ਜਦੋਂ ਦਵਿੰਦਰ ਮਲਕੀਤ ਨਾਲ਼ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤਾਂ ਪਾਠੀ ਸਿੰਘ ਖੋਪੇ ਦਾ ਪ੍ਰਸ਼ਾਦ ਵਰਤਾ ਹਟਿਆ ਸੀ।ਕਈ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਖ਼ਾਸ ਕਰਕੇ ਔਰਤਾਂ ਘੁੰਮ ਫਿਰ ਕੇ ਨਵਾਂ ਲਿਆ ਘਰ ਵੇਖ ਰਹੀਆਂ ਸਨ।ਬਲਦੇਵ ਨੂੰ ‘ਤੇ ਉਸ ਦੀ ਪਤਨੀ ਹਰਜੀਤ ਨੂੰ ਵਧਾਈਆਂ ਵੀ ਦੇ ਰਹੀਆਂ ਸਨ।ਕਈਆਂ ਨੇ ਤਾਂ ਘਰ ਲਈ ਗਿਫਟ ਵੀ ਲਿਆਂਦੇ ਸਨ।‘ਤੇ ਕਈਆਂ ਨੇ ਰਿਵਾਜ਼ ਅਨੁਸਾਰ ਕਾਰਡ ਵਿੱਚ ਹੀ ਪੈਸੇ ਪਾ ਕੇ ਦਿੱਤੇ ਸਨ।ਚਾਰ ਬੈਡਰੂਮ ,ਹਰ ਕਮਰੇ ਨਾਲ਼ ਅਟੈਚਡ ਵਾਸ਼ਰੂਮ, ਘੁੰਮਵੀਆਂ ਪੌੜੀਆਂ ‘ਤੇ ਉੱਪਰ ਬਣੀ ਸਕਾਈਲਾਈਟ ਹਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਾ ਕਰਨ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ।ਸਾਰੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਹਾਰਡਵੁੱਡ ਫਲੋਰ ਅਤੇ ਸਿਰੇਮਕ ਟਾਈਲਾਂ ਲੱਗੀਆਂ ਸਨ।ਗਰੀਨ ਪਾਰਕ ਕੰਪਨੀ ਦਾ ਨਵਾਂ ਬਣਿਆ ਘਰ ਲਿਸ਼ ਲਿਸ਼ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ।‘ਕਨੇਡਾ ਵਿੱਚ ਬੰਦਾ ਘਰ ਲਈ ਹੀ ਤਾਂ ਜੀਂਦਾ ਹੈ।ਜੇ ਅਜਿਹਾ ਘਰ ਬਣ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਬੰਦੇ ਦੇ ਧੰਨਭਾਗ’।ਕੋਈ ਹੋਰ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਕਈਆਂ ਦੇ ਮਨ ਅੰਦਰ ਅਤੇ ਜੀਭ ਤੇ ਜਲੂਣ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ ਪਰ ਉਤਲੇ ਮਨੋਂ ਉਹ ਪਾਰਟੀ ਵੀ ਮੰਗ ਰਹੇ ਸਨ ਤੇ ਆਖ ਰਹੇ ਸਨ, “ਦੇਖੀਂ ਕਿਤੇ ਬਲਦੇਵ ਸਿਆਂ ਕਿਤੇ ਲੰਗਰ ਖੁਆ ਕੇ ਹੀ ਨਾ ਸਾਰ ਦੀਂ , ਨਵੇਂ ਘਰ ਦੀ ਪਾਰਟੀ ਜ਼ਰੂਰ ਲੈਣੀ ਆ।”
-----
ਗੈਰਾਜ ਵਿੱਚੋਂ ਅਜੇ ਚਾਹ ਪਕੌੜੇ ਅਤੇ ਬਰਫੀ ਚੁੱਕੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਗਏ। ਫ਼ਰਕ ਬੱਸ ਐਨਾ ਸੀ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਦੀ ਸਵਾਰੀ ਜਾਣ ਨਾਲ਼ ਕਈਆਂ ਦੇ ਰੁਮਾਲ ਸਿਰਾਂ ‘ਤੋਂ ਉੱਤਰ ਕੇ ਜੇਬਾਂ ਵਿੱਚ ਆ ਗਏ ਸਨ ਅਤੇ ਔਰਤਾਂ ਦੀਆਂ ਚੁੰਨੀਆਂ ਵੀ ਸਿਰਾਂ ਤੋਂ ਸਰਕ ਕੇ ਗਲ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਪੈ ਗਈਆਂ ਸਨ।ਫ਼ੇਰ ਸੜਕ ਦੇ ਦੁਪਾਸੇ ਜੁੜੀ ਕਾਰਾਂ ਦੀ ਭੀੜ ਛਿਦਣ ਲੱਗੀ ਸੀ।ਪਰ ਏਥੇ ਡਰਾਈਵ-ਵੇਅ ਕੱਚਾ ਹੋਣ ਕਾਰਣ ਰਾਤ ਪਏ ਮੀਂਹ ਨਾਲ਼ ਚਿੱਕੜ ਜਿਹਸ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ।ਕਈਆਂ ਨੂੰ ਪੈਂਟਾਂ, ਸਲਵਾਰਾਂ ਦੇ ਪਹੁੰਚੇ ਜਿਹੇ ਚੁੱਕ ਤੁਰਨਾ ਪੈ ਰਿਹਾ ਸੀ।ਘਰ ਦਾ ਪਿਛਵਾੜਾ ਅਜੇ ਅਗਾੜਵਾੜਾ ਹੀ ਸੀ, ਨਾ ਹੀ ਘਾਹ ਲੱਗਿਆ ਸੀ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਫੈਂਸ। ਬਲਦੇਵ ਰਿਕਾਰਡ ਕੀਤੀ ਟੇਪ ਵਾਂਗ ਇਹ ਦੱਸਣਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਭੁੱਲ ਰਿਹਾ ਕਿ ‘ਨੌਂ ਫੁੱਟ ਸੀਲਿੰਗ ਹੈ ਗਰੀਨ ਪਾਰਕ ਵਾਲ਼ਿਆਂ ਦਾ ਬਣਾਇਆ ਘਰ ਹੈ ॥ ਕਿਤੇ ਇਸ ਘਰ ਨੂੰ ਲੋਕ ਐਵੇਂ ਨਾ ਸਮਝ ਲੈਣ।”
-----
ਓਧਰ ਦਵਿੰਦਰ ਵੀ ਆਦਤ ਅਨੁਸਾਰ ਆਪਣੀ ਟੁੱਲ ਲਾਉਣੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਭੁੱਲ ਰਿਹਾ। ਤੇ ਬਲਦੇਵ ਨੂੰ ਪੁੱਛ ਰਿਹਾ ਸੀ।,” ਏਥੇ ਵੀ ਦੇਸੀ ਕਾਫ਼ੀ ਹੋਣਗੇ? ਇਹ ਪਹਿਲਾਂ ਦੇਖ ਲੈਣਾ ਸੀ।”
............
“ਦੇਸੀ ਹੁਣ ਹਰ ਜਗ੍ਹਾ ਈ ਨੇ।ਨਵੇਂ ਘਰਾਂ ਨੂੰ ਦੇਸੀਉ ਟੁੱਟ ਕੇ ਪੈਂਦੇ ਨੇ।ਐਸੇ ਸਟਰੀਟ ‘ਤੇ ਦਸ ਬਾਰਾਂ ਘਰ ਨੇ ”ਬਲਦੇਵ ਨੇ ਉੱਤਰ ਦਿੱਤਾ।
...............
“ਉਹ ਤਾਂ ਠੀਕ ਹੈ ਪਰ ਜਿੱਥੇ ਆਪਣੇ ਪਹੁੰਚ ਜਾਣ ਗੋਰੇ ਦੌੜ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਤੇ ਕੀਮਤ ਡਿੱਗ ਪੈਂਦੀ ਹੈ। ਰੀਸੇਲ ਵੇਲ਼ੇ ਪ੍ਰਾਬਲਮ ਆਉਂਦੀ ਆ।ਆਪਣੇ ਗੰਦ ਵੀ ਬਹੁਤਾ ਪਾਉਂਦੇ ਆ।ਬੁੜ੍ਹੀਆਂ ਚਲਾ-ਚਲਾ ਗਾਰਬੇਜ ਰੋਡਾਂ ‘ਤੇ ਮਾਰਦੀਆਂ ਨੇ।ਬੰਦੇ ਫੈਂਸਾਂ ਦੇ ਉਪਰੋਂ ਦੀ ਗੁਆਂਢਣਾਂ ਨੂੰ ਅੱਖਾਂ ਪਾੜ-ਪਾੜ ਝਾਕਦੇ ਨੇ।ਪਰਨਾ ਬੰਨ੍ਹ ਜਾਂ ਵਾਲ਼ ਖਿੰਡਾ ਦਰਾਂ ਮੂਹਰੇ ਕੁਰਸੀਆਂ ਡਾਹੀ ਬੈਠੇ ਰਹਿਣਗੇ।ਜਿਵੇਂ ਇੰਡੀਆ ਆਪਣੇ ਵਿਹੜੇ ‘ਚ ਬੈਠੇ ਹੋਣ।ਗੈਰਾਜਾਂ ‘ਚ ਬਣ ਰਹੇ ਸਾਗ ਦੀ ਅਤੇ ਤੜਕਿਆਂ ਦੀ ਸਮੈੱਲ ਲੰਘਦਿਆਂ ਨੂੰ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰੀ ਰੱਖਦੀ ਹੈ।ਫੁੱਲ ਬੂਟੇ ਲਾਉਣ ਅਤੇ ਘਰ ਸ਼ਿੰਗਾਰਨ ਨਾਲ਼ ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਬੰਦਿਆਂ ਦਾ ਦੂਰ ਦੂਰ ਦਾ ਵੀ ਵਾਸਤਾ ਨਹੀਂ।ਕਈ ਤਾਂ ਘਰੇ ਸ਼ਰਾਬ ਵੀ ਕੱਢੀ ਜਾਂਦੇ ਨੇ।ਗੰਦ ਪੈ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਉਸ ਏਰੀਏ ਵਿੱਚ ਜਿੱਥੇ ਆਪਣੇ ਦੇਸੀ ਚਲੇ ਜਾਣ।ਆਪਾਂ ਤਾਂ ਦੇਸੀਆਂ ਤੋਂ ਦੂਰ ਹੀ ਰਹਿ ਕੇ ਖ਼ੁਸ਼ ਹਾਂ”।ਦਵਿੰਦਰ ਨੇ ਆਪਣੇ ਕਨੇਡੀਅਨ ਮਾਹੌਲ ‘ਚ ਢਲੇ ਹੋਣ ਦੀ ਹੋਂਦ ਜਤਾਈ।
................
ਬਲਦੇਵ ਕਹਿਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ, “ ਬਾਈ ਤੂੰ ਵੀ ਤਾਂ ਦੇਸੀ ਈ ਹੈਂ।ਹੰਸਾਂ ‘ਚ ਰਹਿਣ ਨਾਲ਼ ਕਾਗ ਹੰਸ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਹੋ ਜਾਂਦੇ।ਤੇਰੇ ਆਂਢੀ ਗੁਆਂਢੀ ਵੀ ਤਾਂ ਤੇਰੇ ਬਾਰੇ ਇਹ ਹੀ ਸੋਚ ਰੱਖਦੇ ਹੋਣਗੇ” ਪਰ ਉਹ ਕਹਿ ਨਾ ਸਕਿਆ।
-----
ਬੇਸਮੈਂਟ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਲੋਕ ਅਜੇ ਵੀ ਲੰਗਰ ਛਕ ਰਹੇ ਸਨ।ਬੇਸਮੈਂਟ ਅਜੇ ਤਿਆਰ ਨਹੀਂ ਸੀ।ਅਜੇ ਲੱਕੜ ਦੀਆਂ ਕੰਧਾਂ ਡਰਾਈਵਾਲ ਤੋਂ ਸੱਖਣੀਆਂ ਸਨ।ਛੱਤ ਵਿੱਚ ਤਾਰਾਂ ‘ਤੇ ਪਾਈਪ ਅਣਕੱਜੇ ਹੀ ਦਿਖਾਈ ਦੇ ਰਹੇ ਸਨ।ਪਰ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਧਿਆਨ ਤਾਂ ਮਹਿਕਾਂ ਛੱਡਦੀਆਂ ਦਾਲ਼ਾਂ , ਸਬਜ਼ੀਆਂ, ਖੀਰ ਜਾਂ ਬੂੰਦੀ ਵਾਲ਼ੇ ਦਹੀਂ ਵਿੱਚ ਸੀ। ਕਈ ਤਾਂ ਦਹੀਂ ਦੇ ਗਲਾਸ ਭਰਵਾ ਭਰਵਾ ਪੀ ਰਹੇ ਸਨ। ਜਿਵੇਂ ਕਿਤੇ ਮਸਾਂ ਹੀ ਮਿਲ਼ਿਆ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।‘ਤੇ ਕਈ ਮਾਖਿਉਂ ਮਿੱਠੀ ਖੀਰ ਨੂੰ ਦੂਹਰਾ ਤੀਹਰਾ ਗੱਫ਼ਾ ਲਾ ਰਹੇ ਸਨ। ਗੁਰੂ ਦਾ ਲੰਗਰ ਸੀ ‘ਤੇ ਅਤੁੱਟ ਵਰਤ ਰਿਹਾ ਸੀ।
-----
ਗੁਰਦਵਾਰੇ ਵਿੱਚ ਵੀ ਅਜਿਹਾ ਕੁੱਜ ਅਕਸਰ ਹੀ ਦੇਖਣ ਨੂੰ ਮਿਲ਼ ਜਾਂਦਾ ਸੀ।ਤਾਂ ਹੀ ਤਾਂ ਦਵਿੰਦਰ ਚਿੱਟੀਆਂ ਚਾਦਰਾਂ ਤੇ ਤੁਪਕੇ ਡੋਲ੍ਹਦੇ ਅਤੇ ਲੰਗਰ ਨੂੰ ਹਾਬੜਕੇ ਪਏ ਲੋਕਾਂ ਤੋਂ ਉਕਤਾ ਬਾਹਰ ਨਿੱਕਲ਼ ਗਿਆ ਸੀ।ਬੁੜ ਬੁੜ ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਓਥੇ ਹੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। “ਦੇਖ ਪਹਿਲਾਂ ਭਾਂਡੇ ਲੈਣ ਲਈ ਕਿਵੇਂ ਧੱਕੇ ਮਾਰਦੇ ਐ। ਲਾਈਨ ਬਣਾ ਕੇ ਚੀਜ਼ ਲੈਣੀ ਇਹਨਾ ਨੂੰ ਆ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀ।ਖਾਣੇ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਤਾਂ ਇਉਂ ਟੁੱਟ ਕੇ ਪੈਂਦੇ ਆ ਜਿਵੇਂ ਕਿਤੇ ਕੁਝ ਦੇਖਿਆ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਦੂਜੇ ਤੇ ਭਾਵੇਂ ਤੱਤੀ ਤੱਤੀ ਦਾਲ਼ ਸਬਜ਼ੀ ਪੈ ਜਾਵੇ।ਏਦਾਂ ਤਾਂ ਪਸ਼ੂ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ .....।ਗੋਰਾ ਭਾਵੇਂ ਇਕੱਲਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਵੀ ਪਹਿਲਾਂ ਲਾਈਨ ਬਣਾ ਕੇ ਖੜੂ।ਪਤਾ ਨੀ ਕਿਉਂ ਐਨੀ ਭੁੱਖ ਵਸੀ ਹੋਈ ਆ, ਜਾਂ ਅਨਪੜ੍ਹਤਾ ਹੈ।ਕਈ ਤਾਂ ਗੁਰਦਵਾਰੇ ਵੀ ਸਿਰਫ਼ ਲੰਗਰ ਛਕਣ ਹੀ ਆ ਜਾਂਦੇ ਆ।ਬਹੁਤੇ ਤਾਂ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਵੀ ਧਿਆਨ ਰਖਦੇ ਨੇ ਕਿ ਅੱਜ ਕਿਹੜੇ ਗੁਰਦਵਾਰੇ ਕੜ੍ਹੀ ਚੌ਼ਲ਼ ਨੇ, ਕਿੱਥੇ ਪੂਰੀਆਂ ਛੋਲੇ ਅਤੇ ਕਿੱਥੇ ਸਾਗ ਤੇ ਮੱਕੀ ਦੀ ਰੋਟੀ। ਜੇ ਕਿਤੇ ਗੁਰਦਵਾਰਿਆਂ ਵਿੱਚ ਲੰਗਰ ਅਤੇ ਚੜ੍ਹਾਵਾ ਬੰਦ ਹੋ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਸਾਡੇ ਸੌ ਫ਼ੀਸਦੀ ਗੁਰਦਵਾਰੇ ਬੰਦ ਹੋ ਜਾਣ।ਨਾ ਓਥੇ ਕੋਈ ਪ੍ਰਬੰਧਕ ਜਾਵੇ ‘ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਸੰਗਤ। ਸਾਣੇ ਬੰਦਿਆਂ ਦਾ ਧਿਆਨ ਤਾਂ ਸਿਰਫ਼ ਪੈਸੇ ‘ਤੇ ਪੇਟ ਪੂਜਾ ਵੱਲ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ” ਕਹਿੰਦਾ ਉਹ ਬਿਨਾਂ ਲੰਗਰ ਛਕਿਆਂ ਪੌੜੀਆਂ ਚੜ੍ਹ ਆਇਆ ਸੀ।
-----
ਜਦੋਂ ਸਾਰੇ ਵਿਦਾ ਹੋ ਗਏ ਤਾਂ ਬਲਦੇਵ ਨੇ ਦਵਿੰਦਰ ਨੂੰ ਇੱਕ ਵਾਰ ਫੇਰ ਲੰਗਰ ਛਕਣ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਸੀ।ਉਹ ਢਿੱਡ ‘ਤੇ ਹੱਥ ਫੇਰਦਾ ਜਦੋਂ ਸਾਰੇ ਵਿਦਾ ਹੋ ਗਏ ਤਾਂ ਬਲਦੇਵ ਨੇ ਦਵਿੰਦਰ ਨੂੰ ਇੱਕ ਵਾਰ ਫੇਰ ਲੰਗਰ ਛਕਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਸੀ।ਉਹ ਢਿੱਡ ਤੇ ਹੱਥ ਫੇਰਦਾ ਬੋਲਿਆ “ਊਂ ਤਾਂ ਮੈਂ ਸਵੇਰੇ ਟਿੱਮ ਹਾਰਟਨ ਤੋਂ ਕੌਫੀ ਨਾਲ ਬੇਗਲ ਖਾ ਆਇਆ ਸੀ।ਪਰ ਛਕ ਲੈਂਦੇ ਆਂ ਇੱਕ ਅੱਧ ਪਰਸ਼ਾਦਾ।ਉਹ ਫੇਰ ਥੱਲੇ ਵਲ ਤੁਰ ਪਿਆ।ਬੇਸਮੈਂਟ ਵਿੱਚ ਥਾਂ ਥਾਂ ਖੀਰ ਅਤੇ ਦਾਲ ਦੇ ਤੁਪਕੇ ਡਿੱਗੇ ਪਏ ਸਨ।ਕਈ ਥਾਂ ਪਾਣੀ ਡੁੱਲ੍ਹਿਆ ਪਿਆ ਸੀ।ਉਸ ਨੇ ਬੁੜ ਬੁੜ ਕਰਦਿਆਂ ਜੁਰਾਬਾਂ ਉਤਾਰੀਆਂ ਤੇ ਬੋਲਣ ਲੱਗਿਆ “ਕੌਣ ਅਕਲ ਦਵੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇਸੀਆਂ ਨੂੰ ਕਿ ਖਾਣਾ ਕਿੱਦਾਂ ਖਾਈਦਾ।ਭਰਾਵਾਂ ਇਹ ਤਾਂ ਕੋਲ ਪਏ ਡਾਈਨਿੰਗ ਟੇਬਲ ਤੇ ਖਾਣ ਨਾਲੋਂ ਕਾਰਪਿਟ ਤੇ ਬੈਠ ਲੱਤਾਂ ਪਸਾਰ ਕੇ ਖਾਣ ਵਾਲੇ ਲੋਕ ਨੇ।ਮੇਰੀਆਂ ਤਾਂ ਇਹ ਟੌਮੀ ਹਿੱਲਫਿੱਗਰ ਦੀਆਂ ਮਹਿੰਗੀਆਂ ਜੁਰਾਬਾਂ ਨੇ ਅੱਜੇ ਕੱਲ ਹੀ ਲਿੱਤੀਆਂ ਨੇ।ਸੱਤਿਆਨਾਸ ਹੋ ਜਾਊ।”
-----
ਏਨੇ ਨੂੰ ਬਲਦੇਵ ਇੱਕ ਚਹੁੰ ਖਾਨਿਆਂ ਵਾਲੀ ਪਲੇਟ ਵਿੱਚ ਦਾਲ ਸਬਜ਼ੀ ਖੀਰ ਦਹੀ ਪਾ ਕੇ ਦਵਿੰਦਰ ਲਈ ਦੋ ਫੁਲਕੇ ਵੀ ਰੱਖ ਦਿੱਤੇ।ਉਹ ਦੇਖਣ ਸਾਰ ਬੋਲਿਆ “ਔਹ ਮਾਈ ਗੌਡ ਰੋਟੀਆਂ ‘ਚੋਂ ਕਿਵੇਂ ਘਿਉ ਨੁੱਚੜਦਾ ਏ।ਤਾਂ ਹੀ ਤਾਂ ਮਰਦੇ ਨੇ ਆਪਣੇ ਲੋਕ।ਇੱਕ ਰਿਪੋਰਟ ਵਿੱਚ ਦੱਸਿਆ ਹੈ ਬਈ ਹੁਣ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਹਰਟ ਅਟੈਕ ਏਸ਼ੀਅਨਾਂ ਨੂੰ ਖ਼ਾਸ ਕਰਕੇ ਆਪਣੇ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਨੂੰ ਹੁੰਦੇ ਨੇ”।‘ਇਹ ਖੀਰ ਹੈ ਕਿ ਖੰਡ ਦੀ ਚਾਸ਼ਣੀ’ ਉਹ ਚਮਚਾ ਚੱਟਦਾ ਬੋਲਿਆ। ਜਿਵੇਂ ਦਾਲਾਂ ਸਬਜ਼ੀਆਂ ਤੇ ਘਿਉ ਤਰ ਰਿਹਾ ਹੈ ਏਵੇਂ ਦੇਗ ਵਿੱਚੋਂ ਵੀ ਨੁੱਚੜਦਾ ਸੀ।ਅਸੀਂ ਸੇਵਾ ਕਰ ਰਹੇ ਆਂ ਕਿ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਮਾਰ ਰਹੇ ਆਂ।ਤਾਂ ਹੀ ਤਾਂ ਸਾਡੇ ਬੰਦੇ ਸ਼ੂਗਰ, ਕੌਲਿਸਟਰੋਲ ਅਤੇ ਬਲੱਡ ਪ੍ਰੈਸ਼ਰ ਦੇ ਐਨੇ ਮਰੀਜ ਨੇ।ਘਰਾਂ ਦੇ ਘਰ ਭਰੇ ਪਏ ਨੇ।ਬੱਸ ਏਦਾਂ ਹੀ ਮਰਨਾ ਹੈ ਸਾਡੇ ਬੰਦਿਆਂ ਨੇ।ਜਿਨਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸਰੀਰ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਸੁਆਦ ਤੱਕ ਮਤਲਬ ਹੈ।ਗੋਰੇ ਦੇਖ ਲੈ ਆਪਣੀ ਸਿਹਤ ਦਾ ਕਿੰਨਾ ਧਿਆਨ ਰੱਖਦੇ ਆ।ਜਿਹੜਾ ਖਾਣਾ ਮਰਜੀ ਬਣਾਉਣ ਫਿੱਕਾ ਬਣਾਉਣਗੇ।ਲੂਣ ਮਿਰਚ, ਮਿੱਠਾ ਨਾਲ ਰੱਖਣਗੇ ਤਾਂ ਕਿ ਅਗਲਾ ਆਪਣੀ ਲੋੜ ਅਨੁਸਾਰ ਪਾ ਸਕੇ।ਪਰ ਸਾਡੇ ਕਹਿਣਗੇ ਮੈਂ ਇਕੱਲਾ ਕਿਉਂ ਮਰਾਂ ਤੂੰ ਵੀ ਮਰ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਈ” ਬਲਦੇਵ ਸੁਣ ਕੇ ਸਿਰਫ਼ ਹਾਂ ਹੂੰ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ।
-----
ਬਲਦੇਵ ਨੂੰ ਅੰਦਰੋਂ ਦਵਿੰਦਰ ਬਿਲਕੁਲ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਸੀ।ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਜੇਹੋ ਜਿਹੀ ਕੋਕੋ ਉਹੋ ਜਿਹੇ ਉਸਦੇ ਬੱਚੇ।ਦਵਿੰਦਰ ਦੇ ਨਿਆਣੇ ਵੀ ਸਿਰਫ਼ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਹੀ ਬੋਲਦੇ ਸਨ।ਸਾਰੇ ਟੱਬਰ ਨੂੰ ਜਿਵੇਂ ਪੰਜਾਬੀ ਬੋਲਣ ਵਿੱਚ ਸ਼ਰਮ ਆਉਂਦੀ ਸੀ।ਉਨਾਂ ਦਾ ਤਾਂ ਪਹਿਰਾਵਾਂ ਵੀ ਅਜੀਬ ਜਿਹਾ ਹੁੰਦਾ।ਲੱਕ ਤੋਂ ਡਿੱਗਦੀਆਂ ਬੇਢਵੀਆਂ ਜਿਹੀਆਂ ਪੈਂਟਾਂ।ਜਿਨਾਂ ਚੋਂ ਅੱਧੀ ਨੰਗੀ ਪਿੱਠ ਦਿਸਦੀ ਰਹਿੰਦੀ।ਲੱਗਦਾ ਕਿ ਪੈਂਟ ਜਾਂ ਨਿੱਕਰ ਹੁਣੇ ਥੱਲੇ ਜਾ ਡਿੱਗੇਗੀ।ਪੈਂਟ ਨੂੰ ਲਟਕਦੀਆਂ ਸੰਗਲੀਆਂ।ਕੰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਮੁੰਦਰਾਂ।ਬਾਹਾਂ ਤੇ ਟੈਟੂ।ਸਿਰ ਦੇ ਵਾਲ ਕੰਡੇਰਨੇ ਵਾਂਗੂੰ ਖੜੇ ਕੀਤੇ ਹੋਏ ਤੇ ਉਹ ਵੀ ਰੰਗ ਬਰੰਗੇ।ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਕਾਗਾਂ ‘ਚ ਹੰਸ ਸਮਝਦੇ ਰਹਿੰਦੇ।ਆਪਣੇ ਕਾਲੇ ਅੰਗਰੇਜ਼ ਹੋਣ ਤੇ ਉਹ ਮਾਣ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ।ਬਾਕੀ ਸਭ ਪਿੱਠ ਪਿੱਛੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਗਾਲ੍ਹਾਂ ਕੱਢਦੇ।ਬਲਦੇਵ ਦਵਿੰਦਰ ਨੂੰ ਰੋਟੀ ਪਾ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਬਾਰੇ ਹੀ ਸੋਚੀ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ।
-----
ਦਵਿੰਦਰ ਦੀ ਘਰਵਾਲੀ ਸ਼ਰਨਜੀਤ ਤੋਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸ਼ੈਰੋਨ ਅਖਵਾਉਂਦੀ।ਸਿਰ ਦੇ ਵਾਲ਼ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਭੂਰੇ ਹਾਈਲਾਈਟ ਕਰਵਾ ਕੇ ਰੱਖਦੀ।ਦੇਸੀ ਔਰਤਾਂ ਦਾ ਮਜ਼ਾਕ ਉਡਾਉਂਦੀ।ਕੰਮ ਤੇ ਜਾ ਪਾਰਟੀਆਂ ਤੇ ਗੋਰੇ ਗੋਰੀਆਂ ‘ਚ ਰਹਿ ਕੇ ਖ਼ੁਸ਼ ਹੁੰਦੀ।ਦਵਿੰਦਰ ਨੂੰ ਵੀ ਉਸੇ ਨੇ ਵਿਆਹ ਦੇ ਅਧਾਰਿਤ ਪਹਿਲਾਂ ਇੰਗਲੈਂਡ ਮੰਗਵਾਇਆ ਸੀ।ਪਰ ਅੱਜ ਵੀ ਬਰਤਾਨੀਆਂ ਦਾ ਭੂਤ ਉਸਦੇ ਸਿਰ ਚੜ੍ਹਕੇ ਬੋਲਦਾ ਰਹਿੰਦਾ।ਬਰਤਾਨਵੀਆਂ ਨੂੰ ਉਹ ਦੁਨੀਆਂ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਅਕਲਮੰਦ ਕੌਮ ਸਮਝਦੀ।ਕਨੇਡਾ ਨਿਵਾਸੀ ਉਸ ਲਈ ਅਜੇ ਅਵਿਕਸਤ ਸਨ। ਭਾਰਤ ਤੋਂ ਆਏ ਲੋਕ ਤਾਂ ਬਿਲਕੁਲ ਉਜੱਡ।ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਨੂੰ ੳਹੁ ਅਜੇ ਤੱਕ ਵੀ ਇੰਗਲੈਂਡ ਦੇ ਤੌਰ ਤਰੀਕੇ ਸਿਖਾਉਂਦੀ ਰਹਿੰਦੀ।ਕਾਂਟੇ ਛੁਰੀਆਂ ਠੀਕ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾ ਪਕੜ ਸਕਣ ਵਾਲਾ ਬੰਦਾ ਹੀ ਉਸ ਲਈ ਬੇਵਕੂਫ਼ ਸੀ।ਇਸੇ ਕਰਕੇ ਉਹ ਕਨੇਡਾ ਆਕੇ ਵੀ ਕਿਸੇ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰਲਦੀ।ਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਟਕਸਾਲੀ ਬਰਤਾਨਵੀ ਸਮਝਦੀ ਸੀ।
-----
ਬਲਦੇਵ ਨੇ ਤਾਂ ਇਹ ਵੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਸੀ ਕਿ ਭਾਰਤੀ ਵਸੋਂ ਵਾਲੇ ਕਸਬੇ ਮਾਲਟਨ ਜਾਂ ਬਰੈਂਪਟਨ ਦਾ ਨਾਂ ਸੁਣ ਕੇ ਹੀ ਇਸ ਟੱਬਰ ਦੇ ਮੱਥੇ ਤੇ ਤਿਊੜੀਆਂ ਪੈ ਜਾਂਦੀਆਂ ਸਨ ਕਿਉਂਕਿ ਉੱਥੇ ਦੇਸੀ ਜੋ ਵਸਦੇ ਨੇ।ਉਧਰੋਂ ਤਾਂ ਉਹ ਲੰਘਣਾ ਵੀ ਗਵਾਰਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਮਝਦੇ, ਤਾਂ ਕਿ ਤੜਕਿਆਂ ਜਾਂ ਗੰਦਗੀ ਦੀ ਬਦਬੂ ਮੱਲੋਮੱਲੀ ਕਿਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨੱਕ ‘ਚ ਨਾ ਆ ਵੜੇ।ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਇਨ੍ਹਾਂ ਇਲਾਕਿਆਂ ਵਿੱਚ ਨਾ ਜਾਂਦੇ ਪਰ ਉੱਥੋਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਚਟਕਾਰੇ ਲਾ ਲਾ ਕਰਦੇ ਕਿ ‘ਉੱਥੇ ਦੇਸਣਾਂ ਬੈਕ ਯਾਰਡਾਂ ‘ਚ ਬਹਿ ਕੇ ਨਿਆਣਿਆਂ ਦੇ ਸਿਰਾਂ ‘ਚੋਂ ਜੂੰਆਂ ਕੱਢਦੀਆਂ ਨੇ।ਉੱਥੇ ਸਾਰੇ ਪਾਸੇ ਸਾਗ ਦਾ ਮੁਸ਼ਕ ਮਾਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।ਲੋਕ ਸਿਰਾਂ ਤੇ ਪਰਨੇ ਬੰਨੀ ਇਉਂ ਤੁਰੇ ਫਿਰਦੇ ਜਿਵੇਂ ਖੇਤਾਂ ਵਿੱਚ ਫਿਰਦੇ ਹੋਣ’।
-----
ਪਰ ਗੋਰਿਆਂ ਦੀਆਂ ਪਾਟੀਆਂ ਜੀਨਾਂ ਤੇ ਹੋਰ ਗੰਦ ਮੰਦ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਵਾਨ ਸੀ।ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਰਹਿਣ ਸਹਿਣ ਦੀ ਰੱਜ ਕੇ ਤਾਰੀਫ਼ ਕਰਦੇ।ਭਾਰਤੀਆਂ ਦੇ ਫੁੱਲਾਂ ਤੋਂ ਸੱਖਣੇ ਘਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਚੁਭਦੇ।ਬੁੱਢਿਆਂ ਦਾ ਪਾਰਕਾਂ ਜਾਂ ਪਲਾਜ਼ਿਆਂ ‘ਚ ਬੈਠਣਾ ਵੀ ਚੁਭਦਾ।‘ਉਹ ਕਹਿੰਦੇ ਬਾਬੇ ਪਲਾਜ਼ਿਆਂ ਦੇ ਵਾਸ਼ਰੂਮਾਂ ‘ਚ ਵੜਕੇ ਚੋਰੀ ਸ਼ਰਾਬ ਪੀਂਦੇ ਨੇ ਅਤੇ ਪਾਰਕਾਂ ਵਿੱਚ ਖੁੱਲ੍ਹੇਆਮ ਪਿਸ਼ਾਬ ਕਰਦੇ ਨੇ’।ਏਸੇ ਕਰਕੇ ਬਲਦੇਵ ਦੇ ਆਢ ਗੁਆਂਢ ਨੂੰ ਦਵਿੰਦਰ ਹੁਣ ਵੀ ਘੋਖ ਪਰਖ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤਾਂ ਕਿ ਕਿਤੇ ਵਿਚਾਰਾ ਦੇਸੀਆਂ ‘ਚ ਨਾ ਫਸ ਗਿਆ ਹੋਵੇ।ਪਰ ਬਲਦੇਵ ਸੋਚਦਾ ਸੀ ਕਿ ‘ਆਪਾਂ ਵੀ ਤਾਂ ਦੇਸੀ ਹੀ ਹਾਂ।ਦੇਖ ਤਾਂ ਸਈ ਇਹ ਨਖਰੇ ਕਿਵੇ ਕਰਦੇ ਨੇ ਕਾਲੇ ਅੰਗਰੇਜ਼।ਕਊਆ ਹੰਸ ਦੀ ਚਾਲ ਚੱਲ ਕੇ ਹੰਸ ਥੋੜਾ ਬਣ ਜਾਣਾ ਆ…’।
------
ਦਵਿੰਦਰ ਦੇ ਟੱਬਰ ਨੇ ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਨਿਆਣਿਆਂ ਦੇ ਨਾਂ ਵੀ ਗੋਰਿਆਂ ਵਾਲੇ ਰੱਖੇ ਸਨ।ਦਵਿੰਦਰ ਦੀ ਘਰ ਵਾਲੀ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਡੇਵ ਕਹਿ ਕੇ ਹੀ ਬੁਲਾਉਂਦੀ ਸੀ।ਜੋ ਹੁਣ ਬਲਦੇਵ ਦੀ ਘਰਵਾਲੀ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਨੂੰ ਭਾਸ਼ਨ ਦੇ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ‘ਘਰੇ ਦਾਲਾਂ ਸਬਜ਼ੀਆਂ ਨੂੰ ਤੁੜਕੇ ਨਾਂ ਲਾਉਣ ਲੱਗ ਪਈ।ਸਾਗ ਤਾਂ ਉੱਕਾ ਹੀ ਨਾ ਧਰੀ।ਸਾਰੇ ਘਰ ‘ਚੋਂ ਸਮੈੱਲ ਆਉਣ ਲੱਗ ਪਊ ਨਾਲੇ ਗੋਰੇ ਕੀ ਕਹਿਣਗੇ?
-----
ਉਧਰ ਉਨਾਂ ਦੇ ਦੋਨੋ ਮੁੰਡੇ ਡੌਨ ਤੇ ਰੈਂਡੀ ਪਿੰਜਰੇ ਪਏ ਪੰਛੀ ਵਾਂਗ ਤੜਫ਼ ਰਹੇ ਸਨ ਅਤੇ ਜਲਦੀ ਜਾਣ ਲਈ ਆਖ ਰਹੇ ਸਨ।ਉਹ ਵਾਰ ਵਾਰ ਸ਼ਿੱਟ ਸ਼ਿੱਟ ਜਾਂ ਫੱ.ਫੱ. ਕਰਦੇ ਅੰਦਰ ਬਾਹਰ ਆ ਜਾ ਰਹੇ ਸਨ।ਲੰਗਰ ਛਕ ਲੈਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉੱਪਰ ਆ ਕੇ ਬਲਦੇਵ ਨੇ ਮੂੰਹ ਸੁਆਦਲਾ ਕਰਨ ਲਈ ਜਦੋਂ ਖੋਪੇ ਦੀ ਗਿਰੀ ਦਵਿੰਦਰ ਵਲ ਵਧਾਈ ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।ਬਲਦੇਵ ਨੇ ਦੇਗ ਦੇਣੀ ਚਾਹੀ ਤਾਂ ਵੀ ਉਸ ਨੇ ਸਿਰ ਫੇਰ ਦਿੱਤਾ।ਬਲਦੇਵ ਨੇ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਗਾਲ਼ ਕੱਢੀ ਸੀ ‘ਸਾਲਾ ਕੋਕੋਨਟ ਜਿਹਾ ਕਰਦਾ ਕੀ ਆ।ਬਾਹਰੋਂ ਭੂਰਾ ਤੇ ਅੰਦਰੋ ਚਿੱਟਾ’।ਲੋਕ ਤਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕੋਕੋਨਟ ਕਹਿੰਦੇ ਸਨ।
------
ਹੁਣ ਜਦ ਵੀ ਕੋਈ ਨਵਾਂ ਘਰ ਲੈਂਦਾ ਜਾ ਪਾਰਟੀ ਰੱਖਦਾ ਤਾਂ ਕੋਕੋਨਟ ਦੀ ਗੱਲ ਆਮ ਹੀ ਚੱਲ ਪੈਂਦੀ।ਬਲਦੇਵ ਦੀ ਘਰਵਾਲੀ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਕਹਿਣ ਲੱਗੀ “ਸਾਡੀ ਕਮਿਊਨਟੀ ‘ਚ ਅਜਿਹੇ ਅੱਧਪੜ੍ਹ ਕੋਕੋਨਟ ਆਮ ਹੀ ਮਿਲ ਪੈਂਦੇ ਨੇ।ਮੇਰੀ ਸਹੇਲੀ ਸੰਦੀਪ ਦਾ ਦੇਵਰ ਤਾਂ ਇੰਡੀਆਂ ਤੋਂ ਆ ਕੇ ਸਾਲ ਅੰਦਰ ਹੀ ਕੋਕੋਨਟ ਬਣ ਗਿਆ ਸੀ।ਕੋਕੋਨਟ ਬਣੀਆਂ ਕਈ ਕੁੜੀਆਂ ਪੰਜਾਬੀ ਨੂੰ ਵੀ ਇੰਗਲਿਸ਼ ਐਕਸੈਂਟ ਵਿੱਚ ਬੋਲਦੀਆਂ ਨੇ।ਦਰਅਸਲ ਹੈ ਇਹ ਇਨਫੀਰੀਅਰਟੀ ਕੰਪਲੈਕਸ ਹੀ।”
-----
ਬਲਦੇਵ ਉਸਦੀ ਗੱਲ ਨਾਲ ਸੌ ਪ੍ਰਤੀਸ਼ਤ ਸਹਿਮਤ ਸੀ।ਉਸਦੀ ਇੰਡੀਆ ਰਹਿੰਦੀ ਭੂਆ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਵੀ ਇੱਕ ਅਜਿਹਾ ਹੀ ਸੀ।ਜੋ ਬਾਹਰਵੀ ਵਿੱਚੋਂ ਤਿੰਨ ਵਾਰ ਫੇਲ ਹੋ ਕੇ ਕਨੇਡਾ ਅਮਰੀਕਾ ਪਹੁੰਚਣ ਦੇ ਸੁਪਨੇ ਲੈਂਦਾ ਕਾਲਾ ਅੰਗਰੇਜ਼ ਬਣ ਗਿਆ ਸੀ।ਇੰਗਲਿਸ਼ ਮੂਵੀਆਂ ਦੇਖਦਾ ਤੇ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਗਾਣੇ ਸੁਣਦਾ।ਸਮਝ ਭਾਵੇਂ ਉਸ ਨੂੰ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਂਉਦਾ ਪਰ ਅਗਲੇ ਤੇ ਰੋਹਬ ਪਾਉਣ ਦਾ ਯਤਨ ਕਰਦਾ ਹੈ।ਹੋਰ ਤਾਂ ਹੋਰ ਉਸ ਨੇ ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਮੁਬਾਈਲ ਤੇ ਵੀ ਕਿਸੇ ਇੰਗਲਿਸ਼ ਗਾਣੇ ਦੀ ਰਿੰਗਟੋਨ ਭਰਵਾ ਰੱਖੀ ਸੀ।ਬਾਹਰੋਂ ਗਏ ਨਿਆਣੇ ਜਦੋਂ ਪੰਜਾਬੀ ਬੋਲਦੇ ਤਾਂ ਉਹ ਕਹਿੰਦਾ ‘ਆਪਣੇ ਦੇਸੀ ਕਨੇਡਾ ਅਮਰੀਕਾ ਜਾ ਕੇ ਵੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਬਦਲਦੇ’।
-----
ਦੇਖਣ ਵਿੱਚ ਤਾਂ ਇਹ ਵੀ ਆਇਆ ਸੀ ਕਿ ਜਿਹੜਾ ਬੰਦਾ ਇੰਡੀਆਂ ‘ਚ ਵੈਸਟਨ ਕਲਚਰ ਦੇ ਗੁਣ ਗਾਉਂਦਾ ਕਨੇਡਾ ਆ ਕੇ ਭਾਰਤ ਦੇ ਹੱਕ ਵਿੱਚ ਬਹਿਸਦਾ।ਅਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਕਨੇਡੀਅਨਾਂ ਤੋਂ ਵੀ ਸੁਪੀਰੀਅਰ ਸਮਝਦਾ।ਉਸ ਨੂੰ ਕਨੇਡਾ ਦੇ ਪਾਰਕ, ਸੜਕਾਂ ਹੋਟਲ ਭਾਰਤ ਦੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਕੁਝ ਵੀ ਚੰਗਾ ਨਾ ਲੱਗਦਾ।ਅਜਿਹੇ ਲੋਕ ਵਾਪਸ ਮੁੜ ਜਾਣ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਤਾਂ ਕਰਦੇ ਮੁੜਦੇ ਕਦੇ ਵੀ ਨਾ।ਕਨੇਡਾ ਨੂੰ ਗਾਲ਼੍ਹਾਂ ਵੀ ਕੱਢਦੇ ਤੇ ਜਾਇਜ ਨਾਜਾਇਜ਼ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਕਨੇਡਾ ਦੀਆਂ ਸਭ ਸਹੂਲਤਾ ਵੀ ਮਾਣਦੇ।ਕਦੀ ਚਿੱਟਾ ਅਤੇ ਕਦੀ ਭੂਰਾ ਰੰਗ ਪ੍ਰਗਟ ਹੁੰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ।ਅਜਿਹੇ ਲੋਕ ਕਿਸੇ ਵਿੱਚ ਵੀ ਨਾ ਰਲ਼ਦੇ।ਜਿੱਥੇ ਵੀ ਜਾਂਦੇ ਆਪਣਾ ਹੀ ਰਾਗ ਅਲਾਪਣ ਲੱਗ ਰਹਿੰਦੇ।ਸਭ ਦਾ ਸੁਆਦ ਖ਼ਰਾਬ ਕਰਦੇ।ਦਵਿੰਦਰ ਵੀ ਓਸੇ ਨਸਲ ਵਿੱਚੋਂ ਸੀ ਜੋ ਸੇਹ ਦੇ ਤੱਕਲਾ ਗੱਡੀਂ ਹੀ ਰੱਖਦਾ।
------
ਫੇਰ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਆਪਣੀ ਮਾਸੀ ਦੇ ਜਵਾਈ ਦੀ ਗੱਲ ਤੋਰ ਕੇ ਬਹਿ ਗਈ, “ਦੇਖ ਲਉ ਜਦੋਂ ਪ੍ਰਿੰਸ ਆਇਆ ਸੀ ਟੱਬ ‘ਚ ਵੜਕੇ ਨਹਾਉਣ ਦੀ ਵੀ ਅਕਲ ਨਹੀਂ ਸੀ।ਹੁਣ ਦੇਖੋ ਕਿਵੇਂ ਹਵਾ ਬਦਲੀ ਆ।ਟਰੱਕ ਦਾ ਲਾਈਸੰਸ ਲੈ ਕੇ ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ਸਮਝਦਾ ਹੈ।ਇੱਕ ਉਹੋ ਜਿਹੇ ਸਾਥੀ ਮਿਲ ਗਏ, ਹੇਰਾਫੇਰੀਆਂ ਸਿਖਾਉਣ ਵਾਲੇ।ਕਦੀ ਟੈਕਸ ‘ਚੋਂ ਹੇਰਾਫੇਰੀ ਕਦੇ ਇੰਸ਼ੋਰੈਂਸ ਨਾਲ ਠੱਗੀ।ਸ਼ੇਖ਼ਚਿੱਲੀਆਂ ਵਾਂਗ ਗੱਲਾਂ ਜਿੰਨੀਆਂ ਮਰਜੀ ਸੁਣ ਲਉ।ਤੁਹਾਨੂੰ ਅਮੀਰ ਹੋਣ ਦੇ ਸਾਰੇ ਢੰਗ ਦੱਸ ਦਊ।ਆਪਦਾ ਘਰ ਨਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਆਂਉਦਾ।ਤੀਵੀਂ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਘਰ ਨਹੀਂ ਵੜਦੀ ਹਰ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਤੁਰੀ ਫਿਰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਆ।ਨਿਆਣਿਆਂ ਦੀ ਕੋਈ ਸੁੱਧ ਬੁੱਧ ਹੀ ਨਹੀਂ।ਬੱਸ ਪੈਸੇ ਨੂੰ ਪੀਰ ਮੰਨਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ।ਦੂਜਿਆ ਦਾ ਮਜ਼ਾਕ ਉਡਾਉਣਾ ਜਾ ਗੱਲਾਂ ਬਣਾਉਣੀਆਂ ਤਾਂ ਆਉਂਦੀਆਂ ਨੇ ਪਰ ਕਿਸੇ ਨੇ ਕਦੇ ਆਪਣੀ ਪੀੜ੍ਹੀ ਹੇਠ ਸੋਟਾ ਫੇਰਨਾ ਨੀ ਸਿਖਾਇਆ।”
******
ਲੜੀ ਜੋੜਨ ਲਈ ਹੇਠਲੀ ਪੋਸਟ ਭਾਗ ਦੂਜਾ ਜ਼ਰੂਰ ਪੜ੍ਹੋ ਜੀ।
No comments:
Post a Comment